Στην ελληνική πολιτική σκηνή, επαναλαμβάνεται συχνά το εξής (με μπόλικη πρόσφατη σεναριολογία):
Εάν ένας βουλευτής της συμπολίτευσης δεν ψηφίσει ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης, ουσιαστικά ρίχνει την κυβέρνηση.
Από πού κι ως που ρε παληκάρια?
Δηλαδή, η διαφωνία απαγορεύεται?
Πώς γίνεται η σύνθεση των ιδεών?
Πού το γράφει το σύνταγμα ή ο κανονισμός της βουλής ότι εάν ένα νομοσχέδιο καταψηφιστεί χάνεται και η δεδηλωμένη?
Προφανώς το κουμάντο το κάνει μια παρεούλα (αυλή) γύρω από τον πρωθυπουργού και η βουλή είναι μόνο για διακόσμηση. Και επιμένω στο ότι είναι για διακόσμηση, διότι ακόμη κι αν μέσω συζήτησης κάποιοι βουλευτές της συμπολίτευσης πειστούν ότι κάποιο νομοσχέδιο έχει προβλήματα, δε θα το καταψηφίσουν για να μην τους κάνουν ντα και για να μην ... ρίξουν την κυβέρνηση (!)
Άρα επαληθεύεται το εισαγωγικό κειμενάκι του ιστολογίου μας που χαρακτηρίζει οπερετικό το κοινοβούλιο.
Αντίθετα, σε ένα πραγματικό κοινοβούλιο - όπως το ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ - οι αντιθέσεις είναι ευπρόσδεκτες, αφού προφανώς εξυπηρετούν το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον.
Για να δούμε πότε θα "ωριμάσουν οι συνθήκες" όπως λένε οι πολιτικοί με γιάπικο ύφος τα τελευταία χρόνια, για να δούμε να επιστρέφει η πολιτική στη βουλή και να απομακρύνεται από τις ολιγομελείς παρέες, τα γεύματα στο Κολωνάκι και τα αλισβερίσια με τους επιχειρηματίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου