ΛΙΓΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΝΑΣΑ

Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με αμείωτους ρυθμούς. Η πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών περιείχε αρκετά σημαντικά μηνύματα. Από την άλλη οι φίλοι μας και δανειστές μας ακόμη παίζουν με τους αριθμούς σε βάρος των ανθρώπων και με τη συνεχή αναθεώρηση του ελείμματος ζητάνε κι άλλες θυσίες.

Ε, πριν συνεχίσουμε σε πολιτικές αναλύσεις, πρέπει να γίνει ένα διάλειμμα, να πάρουμε μιαν ανάσα, έτσι για την ψυχική μας ισορροπία.

Πάμε λοιπόν σε ένα ποίημα του Νίκου Καβαδία, του μεγάλου αυτού δημιουργού, που δεν υπήρξε απλώς ο ποιητής της θάλασσας και των ταξιδιών, αλλά ένας εμπνευσμένος, ευαίσθητος εικονοπλάστης, με συχνά έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς.

Παραλληλισμοί (από τη συλλογή "Μαραμπού")

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.


8 στίχοι ικανοί να γεννήσουν πολλές στιγμές δημιουργικής σκέψης και αισθητικής απόλαυσης

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Γιατί οι εκλογές είναι κατ’ εξοχήν πολιτικές και όχι αυτοδιοικητικές

Η κυβέρνηση πρόβαλε μέχρι πρότινος σθεναρά την άποψη ότι στις εκλογές της 7^ης Νοεμβρίου, οι πολίτες αποφασίζουν για το ποιοι θα διοικούν τις τοπικές κοινωνίες, συνεπώς τα κριτήρια των εκλογών είναι αυτοδιοικητικά και μόνον. Αυτό κατέρρευσε για δύο λόγους. Πρώτον, από τη στιγμή που τα κόμματα δίνουν «χρίσματα» στους υποψηφίους, αμέσως το παιχνίδι πολιτικοποιείται. Δεύτερον, οι αρμοδιότητες των περιφεριεαρχών είναι τόσο διευρυμένες (βλέπε Ν. 3852/2010), που δεν είναι δυνατόν να ψηφίζει ο κόσμος με κριτήρια του τύπου, «δεν έχουμε παιδική χαρά» και «έχει σκουπίδια στο δρόμο». Οι περιφερειάρχες είναι στην κυριολεξία μικροί πρωθυπουργοί, με αρμοδιότητες που φτάνουν μέχρι την απευθείας διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. για αναπτυξιακά προγράμματα και οι οποίες αλλάζουν τη δομή της χώρας και οδηγούν σε ένα υβριδικό σύστημα διοίκησης που είναι πάντρεμα του κλασικού ελληνικού μοντέλου διοίκησης με το γερμανικό. Ουσιαστικά οι 13 περιφέρειες που δημιουργούνται έχουν χαρακτηριστικά γερμανικών ομόσπονδων κρατιδίων, όπου το περιφερειακό συμβούλιο αποτελεί ένα μίνι – κοινοβούλιο. Συνεπώς, είναι μοιραίο να πολιτικοποιηθούν οι εκλογές. Επιπλέον, είναι πασιφανές ότι οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να συμφωνεί πάνω σε ένα κοινό «αυτοδιοικητικό» πλαίσιο. Δηλαδή, όλοι θέλουν να υπάρχουν πλήρεις υποδομές, καθαριότητα, περισσότερο πράσινο κ.ο.κ. Το ζήτημα είναι ποια θέση παίρνουν οι τοπικοί άρχοντες στα γενικότερα πολιτικά ζητήματα και με ποιο τρόπο και ποια προοπτική θα διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής για τους κατοίκους των περιοχών τους. Παράδειγμα: Όλοι θέλουμε περισσότερο πράσινο και ελεύθερους χώρους. Ποιος δήμαρχος όμως είναι αρκετά έτοιμος και ικανός να στηρίξει τα κινήματα των πολιτών που διεκδικούν το χώρο και να μην υποκύψει στις πιέσεις των συμφερόντων, προβαίνοντας μόνο σε κυριλέ, πανάκριβες αναπλάσεις και συμπράξεις δημόσιο – ιδιωτικού τομέα;

Εξ’ άλλου δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι απαραίτητα κακή η πολιτικοποίηση των εκλογών, αφού π.χ. στη Γερμανία έγιναν τοπικές εκλογές στη Ρηνανία – Βεστφαλία και μία υφήλιος ασχολιόταν με το αν θα κερδίσει το SPD ή η Μέρκελ, χωρίς οι Γερμανοί να έχουν ενοχές για την ακραία κομματικοποίηση των εκλογών τους.

Σε επίπεδο τακτικής ο Παπανδρέου έχασε, γιατί σύρθηκε στην πολιτικοποίηση των εκλογών από το Σαμαρά, ο οποίος (χωρίς σαφές σχέδιο είναι αλήθεια) εξ’ αρχής έβαλε το δίλημμα ότι οι εκλογές αποτελούν δημοψήφισμα περί έγκρισης ή μη της κυβερνητικής πολιτικής, που βασίζεται στην υιοθέτηση του περίφημου μνημονίου με ΔΝΤ και ΕΕ. Και βέβαια, τώρα, δε διστάζει να μας εκβιάζει πως αν δεν ψηφίσουμε Πασόκους, θα κάνει βουλευτικές εκλογές, με προφανές σχέδιο κυβέρνηση συνεργασίας για πορεία προς δουλική αναδιάρθρωση του χρέους.

Καλός ή κακός ο Καλλικράτης;

Είναι προφανές ότι η τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα έχει αρκετές αδυναμίες και σε πολλές περιπτώσεις οι τοπικοί άρχοντες είναι ηγήτορες διαπλεκόμενων συμφερόντων και λαμογιάς. Βέβαια, δεν έχω καταλάβει γιατί δεν υπάρχει ένας αυστηρός μηχανισμός ελέγχου των πράξεων των δημάρχων. ‘Η κάτι άλλο που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί κάνουν δεκαετίες να εκδικάσουν υποθέσεις διαφθοράς της τοπικής αυτοδιοίκησης που πηγαίνουν στη δικαιοσύνη από το γενικό επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης. Συνεπώς, η ευθύνη της κεντρικής εξουσίας για τα προβλήματα της αντίστοιχης τοπικής είναι σαφής.

Με πρόσχημα, λοιπόν, την πάταξη της διαφθοράς και το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών (Ένας ή δύο καλλικρατικοί δήμοι θα αποτελούν μονοεδρικές περιφέρειες) γίνεται μία σαρωτική μεταρρύθμιση στην αυτοδιοίκηση που διαφημίζεται ως επανάσταση για την Ελλάδα.

Όμως

• Μία υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων σε 13 περιφερειάρχες
• Μία αντίστοιχη υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων σε μεγάλους δήμους (μέχρι υγεία και παιδεία θα ελέγχονται από τους δήμους και όχι από το κράτος)
• Μία απομάκρυνση της εξουσίας από τις τοπικές κοινωνίες (στην ορεινή Ελλάδα ή στα νησιά η ύπαρξη ενός δημαρχείου ή μιας υπηρεσίας δρα ευεργετικά οικονομικά και ψυχολογικά, αφού κανείς δε φρόντισε να δώσει μια αναπτυξιακή πνοή στην ύπαιθρο και κατάργηση του αποκεντρωμένου μοντέλου διοίκησης επί της ουσίας

Μπορούν να αποτελέσουν νέα αναπτυξιακή ευκαιρία;

Προσωπικά πιστεύω πως όχι και ελπίζω να διαψευστώ. Αλλά η επαφή μου με δημάρχους στην Ήπειρο, με σημαντικό έργο στην περιοχή τους, μάλλον με κάνει να πιστεύω ότι θα διαψευστούν όσοι πιστεύουν το αντίθετο (ακόμη και μεγάλη μερίδα της αριστεράς) και δυστυχώς θα έχουμε ένα νέο κύμα αστικοποίησης.

Συσχέτιση του Καλλικράτη και των εκλογών με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας

Αρνητικό δεδομένο πάνω στο οποίο κινούνται όλα τα υπόλοιπα: Η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά υπό ξένη κυριαρχία, αφού το περίφημο μνημόνιο (άρα οι δανειστές μας) ελέγχουν τα πάντα. Ακραίο παράδειγμα είναι ότι στο μνημόνιο αναφέρεται ότι θα πρέπει να επικαιροποιηθεί ο κανονισμός μεταλλευτικών και λατομικών δραστηριοτήτων…!!!

Γιατί είμαστε στην κατάσταση αυτή;

Συστηματικά τα ΜΜΕ προσπαθούν εδώ και ένα χρόνο να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτό που ζούμε σήμερα, σπρώχνοντας έτσι σκανδαλωδώς τις κυβερνητικές επιλογές. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχοι και διεφθαρμένοι και ότι οδήγησαν όλοι μαζί της χώρα τους στην οικονομική καταστροφή. Δεν παράγουν και απλώς καταναλώνουν και η λύση είναι να τους κόψουμε τους μισθούς και να επιβάλλουμε ένα σκληρότερο οικονομικό μοντέλο.

Αλλά, ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Κατ’ αρχήν η μεγάλη αλήθεια είναι ότι τα όσα λέγονται στην παραπάνω παράγραφο είναι ψέμα

Ελάχιστοι αναλυτές τολμούσαν μέχρι και το καλοκαίρι να αντιτεθούν στην κρατούσα άποψη και πολιτική και η κλασική απάντηση ήταν ότι όποιος διαφωνεί είναι ένας ακραίος κομμουνιστής, που απλώς θέλει τη συντήρηση ενός στρεβλού κατεστημένου. Όμως οι μύθοι πλέον κατέρρευσαν και δεν ξέρω που θα κρυφτούν σε λίγο καιρό όλα τα παπαγαλάκια.

Συγεκριμένα κάποιοι βασικοί μύθοι είναι οι ακόλουθοι:

· Μύθος 1^ος: Την Ελλάδα διέλυσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι

Μούγκα στη στρούγκα έπεσε όταν η απογραφή των δημόσιων υπαλλήλων έδειξε περίπου 700.000 υπαλλήλους! Ο ίδιος ο Παπανδρέου δεν ντράπηκε να πει δημόσια ότι το κράτος δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει, ενώ ο μαγικός αριθμός 700.000 αναφερόταν ρητά στον προϋπολογισμό. Επίσης ο Μίχαλος (πρόεδρος του ΕΒΕΑ και ακραίος υποστηρικτής των πολιτικών λιτότητας) πριν την απογραφή είχε ανεβάσει σε σχεδόν 1.500.000 τους δημόσιους υπαλλήλους. Όταν βγήκε ότι ήταν οι μισοί, γιατί το βούλωσε; Επιπλέον, όταν κάποια στιγμή έσκασε η βόμβα των επίσημων στοιχείων της Ε.Ε., όπου η Ελλάδα είναι δεύτερη από το τέλος στη λίστα των χωρών της Ε.Ε. όσον αφορά στις δαπάνες για πληρωμές δημοσίων υπαλλήλων ούτε η κυβέρνηση ούτε οι φίλοι της ούτε οι υποκριτές Ευρωπαίοι ένιωσαν την ευαισθησία να πουν ένα συγγνώμη. (http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100919.htm) Αντί λοιπόν να δημαγωγούν, ας κοιτάξουν να δουν ποιοι υπάλληλοι τεμπελιάζουν και να τους βάλουν στη θέση τους. Αλλά και όποιον τσακώσουν τον δικαιώνουν τα δικαστήρια. (Μεγάλο πλυντήριο αυτή η δικαιοσύνη, αδερφέ μου…)

· Μύθος 2^ος: Μαζί τα φάγαμε και όλοι λίγο – πολύ έχουμε ευθύνη για τη διαφθορά

Η ιστορική αυτή ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Πάγκαλου (εγγονού του δικτάτορα των αρχών του 20^ου αιώνα, που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση με πραξικόπημα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) είναι πέρα για πέρα γελοία και προκλητική. Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη του μέσου Έλληνα για το Δημόσιο χρέος όταν: οι περικοπές στους μισθούς και της συντάξεις μειώνουν το έλλειμμα κατά το πολύ 1,5%; Γιατί δε μας απαντάνε για το ποια είναι τα διαφυγόντα κέρδη του ελληνικού δημοσίου από τις συμβάσεις με τη Siemens, οι οποίες είναι σκανδαλώδεις, όχι τώρα, αλλά από το 1950; Ο μέσος Έλληνας έφτασε το χρέος στα 300δις όταν μόνο επί Καραμανλή το χρέος διπλασιάστηκε; Ο διπλασιασμός του χρέους πήγε σε μισθούς και συντάξεις γιατί εγώ δε βλέπω στα βόρεια προάστια να αυξήθηκε πια τόσο πολύ ο πληθυσμός… Το ότι κανείς από τους εξουσιαστές μας δεν απαντά επί της ουσίας στα παραπάνω δείχνουν ότι οι ευθύνες για το χρέος είναι αλλού. Η γενικότερη νοοτροπία του Έλληνα έχει πολλά αρνητικά, αλλά αυτά δεν είναι ικανά να φτάσουν το χρέος στο ιλιγγιώδες ποσό των 300δις €.

· Μύθος 3^ος: Για το τεράστιο χρέος φταίει το «σπάταλο κράτος» που δεν έχει στοιχειώδη τάξη και έλεγχο στα οικονομικά του

Προφανώς το κράτος είναι σπάταλο. Ναι, έχει τεράστιες ελλείψεις όσον αφορά στον έλεγχο και την καταγραφή των δαπανών του. Αλλά, έχω μία απορία. Με ευκολία βρίζουμε το σπάταλο κράτος, αλλά συστηματικά βάζουμε σε δεύτερη μοίρα κρίσιμες λεπτομέρειες (που σχετίζονται με τη διεθνή διάσταση της κρίσης), όπως το «πακέτο διάσωσης» των τραπεζών που έφτασε τα περίπου 70 δις (πάνω από 25% του δημοσίου χρέους), τα οποία έχουν αντληθεί προηγουμένως ως δάνειο από τις τράπεζες (!!!) Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, αλλά υπό τις ευλογίες του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου. Επίσης όλοι οι αδέκαστοι μεγαλοδημοσιογράφοι, δε μας έχουν πει: Ο καταπληκτικός ιδιωτικός τομέας, που δε δημιουργεί ελλείμματα και τόσο στηρίζει την ανάπτυξη, γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο φρικτά κρατικοδίαιτος; Γιατί οι ελληνικές μεγάλες βιομηχανικές και κατασκευαστικές επιχειρήσεις ξοδεύουν για έρευνα και καινοτομία ένα ελαχιστότατο ποσοστό του κύκλου εργασιών τους, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο; Α, και αυτές είναι οι εταιρίες που θα στηρίξουν την έρευνα, στο νέο χυδαία εμπορευματοποιημένο πανεπιστήμιο που μας ετοιμάζουν – άλλο μεγάλο θέμα αυτό.

Ας το πάρουμε απόφαση:

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΟΠΟΊΟΥ ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ’70. Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΦΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΣΩΡΡΕΥΣΗ ΠΛΟΥΤΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ. ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΕΧΟΥΝ ΑΥΞΗΘΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ. Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΛΕΙΜΜΑΤΩΝ, ΥΠΟ ΜΟΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΩΝ.

Εξ’ άλλου, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε. η στάση του γαλλογερμανικού άξονα, επιβεβαίωσε αυτά που πολύ καιρό λίγοι έγραφαν και ακόμη λιγότεροι, πρόστυχοι παπαγάλοι τολμούσαν να δημοσιεύσουν:

Η Γερμανία με το ισχυρό ευρώ, εξάγει πανάκριβα στους Ευρωπαίους αδερφούς της προϊόντα. Αποκομίζει τεράστια κέρδη, τα οποία λόγω του ισχυρού ευρώ έχουν και μεγάλη συναλλαγματική αξία. Επενδύει σε μεγάλο βαθμό τα κέρδη εκτός Ε.Ε. και κατόπιν εμφανίζεται ως αυστηρός σωτήρας των περιφερειακών οικονομιών που βρίσκονται σε κρίση, βγάζοντας άλλο ένα γύρο κέρδους, με τα τοκογλυφικά επιτόκια, που δανείζει χώρες σαν εμάς.

Για όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει ένα σαφές νέο πλαίσιο πολιτικής και ανατροπών:

• Αυστηρός έλεγχος των κρατικών δαπανών, πάταξη και χαρακτηριστική τιμωρία όλων των λαμόγιων. Μείωση της μίζας και όχι των μισθών και των συντάξεων.
• Άρνηση πληρωμής ποσοστού του δημόσιου χρέους, του προερχόμενου από λεόντειες συμβάσεις και τοκογλυφικές συμφωνίες.
• Παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, μέσω κρατικοποίησης των τραπεζών, ελέγχου της διακίνησης και κεφαλαίων και έξοδο από το πανάκριβο, αδηφάγο ευρώ.
• Συλλογικός, εργατικός έλεγχος και ανασυγκρότηση των υπό κατάρρευση επιχειρήσεων
• Αυστηρά δημόσια τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της ενέργειας και των άλλων φυσικών πόρων. Κρατικός έλεγχος στην κερδοσκοπία επί των βασικών αγαθών που οδηγεί στη φτώχεια

ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΑΤΩΣΟΥΜΕ;

Ναι, θα ματώσουμε, αλλά είναι καλύτερα να ματώσουμε και να ζήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, παρά να ματώνουμε συνέχεια σε καθεστώς τουλάχιστον εικοσαετούς υποτέλειας, όπως ονειρεύονται οι εξουσιαστές μας και οι Ευρωπαίοι αδερφοί μας.

Γι’ αυτό την Κυριακή:

• ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΕΛΟΙΟΥΣ ΚΟΜΠΑΡΣΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
• ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΣΑΦΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
• ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΑΤΩ – ΚΑΤΩ; ΗΔΗ ΚΟΝΤΕΥΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ: ΤΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ
• Η ΑΠΟΧΗ, ΕΦ΄ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΑΝΟΧΗ
• ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ" ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΜΑΡΑΖΩΣΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟΣ

Ξεσκέπασμα της πολιτικής εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας

Σιγά σιγά, οι ίδιοι οι φορείς της λαίλαπας που πλήττει την ελληνική κοινωνία αρχίζουν να παραδέχονται τα αδιέξοδα της πολιτικής τους, αλλά αποσιωπούν τα ψέματα και τις ανακρίβειες που χρησιμοποίησαν ως επικοινωνιακό τρικ για να μας κάτσουν στο σβέρκο.

Την ώρα που το ΔΝΤ, η τρόικα, η ΕΚΤ και οι λοιποί δικτατορικοί σχηματισμοί, που καθορίζουν τις τύχες των λαών χωρίς να έχουν αιρετά μέλη ή να λογοδοτούν για το οτιδήποτε, είναι κρίσιμο ο κόσμος να καταλάβει ότι η αλήθεια της κρίσης κρύβεται στη λειτουργία του διεθνούς χρηματοποιστωτικού συστήματος και να μη μασάει από την καταστροφολογία του ΓΑΠ.

Αφιερωμένο λοιπόν σε όλα τα λαμόγια της εξουσίας, το ακόλουθο πλήρως τεκμηριωμένο άρθρο του "Ιού" με εντυπωσιακά στοιχεία για το δήθεν αδηφάγο ελληνικό δημόσιο.

http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100919.htm

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Μετά τα τραγικά γεγονότα της 5/5/2010, όπου στην Αθήνα έχασαν τρεις άνθρωποι τη ζωή τους από δολοφονικές ενέργειες των καθόλα γνωστών, αλλά τυπικά αγνώστων, ασύλληπτων εγκληματιών, είναι ηθικό χρέος να γίνει μία ανάλυση της κατάστασης. Μίας νοσηρής κατάστασης, που φέρνει φτώχεια στον ελληνικό - και όχι μόνο - λαό, μίας κατάστασης βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Ξεκαθαρίζεται, για λόγους αρχής, ότι ο γράφων δεν αρκείται στα όσα μεταδίδονται από τα ΜΜΕ και αντιμετωπίζει τα γεγονότα, τα προβλήματα, τις οικονομικές εξελίξεις και την κοινωνική δυναμική από αριστερή σκοπιά.

Πώς φτάσαμε στην τρέχουσα οικονομική κρίση

Μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, η ανάγκη ανασυγκρότησης ώθησε προς μία τριακονταετία μεγάλης οικονομικής μεγέθυνσης. Κυριάρχησαν οι οικονομικές ιδέες του Τζον Μέιναρντ Κέινς, οι οποίες σε πολύ αδρές γραμμές περιλαμβάνουν:

• Πλήρη απασχόληση
• Ενεργό κρατικό έλεγχο στην αγορά
• Έλεγχο στα χρηματιστήρια
• Σημαντικές δημόσιες επενδύσεις
• Κοινωνικές παροχές και υψηλούς μισθούς για την τόνωση της κατανάλωσης

Όλα αυτά τα ωραία άρχισαν να καταρρέουν τη δεκαετία του 70. Η μεγάλη οικονομική άνοδος της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, που έκλεισαν σταδιακά τις πληγές τους από τον πόλεμο, οδήγησε στη μεγάλη άνοδο του ανταγωνισμού μεταξύ των οικονομιών των χωρών αυτών και της αμερικανικής οικονομίας. Έτσι, άρχισε να κυριαρχεί στο επιχειρηματικό πεδίο το σύνθημα "ο θάνατός σου η ζωή μου" και δημιουργήθηκε μία κρίση συρρίκνωσης των ποσοστών κέρδους, με αποτέλεσμα το στασιμοπληθωρισμό. (Παρατεταμένη περίοδος με ασυνήθιστα υψηλό πληθωρισμό).

Η λύση στην οικονομική κατάσταση μετά από μεγάλες μάχες με τα συνδικάτα δόθηκε το 80 με την πολιτική κυριαρχία της Θάτσερ και του Ρίγκαν. Υιοθετήθηκαν οι αρχές της λεγόμενης Σχολής του Σικάγο, με κύριο εκφραστή το Φρίντμαν και ο Κέινς μπήκε στο χρονοντούλαπο. Το νέο οικονομικό μοντέλο, γνωστό ως νεοφιλελευθερισμός είχε και έχει τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:

• Ελαχιστοποίηση της κρατικής παρέμβασης στην αγορά
• Απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς
• Αυτορύθμιση της αγοράς μέσω του ανταγωνισμού
• Περιορισμός της πραγματικής οικονομίας έναντι της χρηματιστικής αγοράς
• Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, διάδοση της μερικής απασχόλησης
  

Οι πολιτικές της Θάτσερ και του Ρίγκαν και κατόπιν και της Ε.Ε. στηρίχθηκαν στη διατήρηση δημοσιονομικής πειθαρχίας με χαμηλά ελείμματα και χαμηλό πληθωρισμό. Προτιμήθηκε και προτιμάται η αύξηση των ποσοστών ανεργίας, προκειμένου τα δημόσια οικονομικά να παραμένουν υγιή και να παρέχουν επενδυτικές ευκαιρίες.
Ο νεοφιλελευθερισμός, όμως, σταδιακά άρχισε να ξεφεύγει και έφτασε τα πρόσφατα χρόναι στα όρια του παραλογισμού. Η κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής αγοράς και του εμπορίου έναντι της πραγματικής βιομηχανικής παραγωγής ήταν τόσο έντονη, που η παγκόσμια αγορά παραγώγων έφτασε να είναι δεκαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ! Το χειρότερο είναι ότι η τάση για αύξηση των κερδών, η οποία αποτελεί κύριο γνω΄ρισμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έφτασε να οδηγήσει στη δημιουργία "τοξικών" χρηματιστηριακών προϊόντων, που είναι απορίας άξιο, πώς δεν έκαναν τον Άνταμ Σμιθ να σηκωθεί έξαλλος από τον τάφο του.
Το αποκορύφωμα της τοξικής οικονομίας που απετέλεσε και τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, κρύβεται στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα. Ως γνωστόν, τα μεγάλα ρίσκα έχουν και μεγάλες αποδόσεις. Αυτό είναι ένας βασικός οικονομικός κανόνας. Στην προσπάθεια, λοιπόν, για αυξημένες αποδόσεις ορισμένα ευαγή ιδρύματα άρχισαν να επενδύουν σε προϊόντα μεγάλου ρίσκου (π.χ. δάνεια σε αφερέγγυους δανειολήπτες, παράγωγα στα όρια του τζόγου κλπ). Για να ισοσκελίσουν το ρίσκο προέβησαν σε διάχυση των τοξικών δανείων και των λοιπών δηλητηρίων σε άλλες τράπεζες και επενδυτικές εταιρίες. Αυτές με τη σειρά τους ανέμειξαν ασφαλή με τοξικά προϊόντα και όλοι νόμιζαν ότι το ρίσκο που είχε τόσο μεγάλη διασπορά είχε πρακτικά εκμηδενιστεί. Όταν όμως κάτι πήγε στραβά, όλοι κατάλαβαν ότι η εκτίμησή τους ήταν από άστοχη έως βλακώδης, αφού η κρίση των ακινήτων στην Αμερική οδήγησε κολοσούς (Freddie Mac, Lehman Bros κλπ) στην καταστροφή.
Το σπάσιμο της φούσκας ήταν αναμενόμενο. Το χάσμα μεταξύ πραγματικής παραγωγής και χρηματιστικής αξίας είχε φτάσει στα επίπεδα της μεγάλης κρίσης του 1929. Όμως τα μεγάλα οικονομικά μυαλά, που παταγωδώς απέτυχαν, συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό της ασύδοτης - πλέον - αγοράς, παρά το ότι η πτώχευση των ΗΠΑ απεφεύχθη, χάρις στη FED (κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ), που με ελάχιστο επιτόκιο δάνεισε στην κυβέρνηση Ομπάμα 1,8 τρις δολάρια για να σώσει την κατάσταση. (Δεν είναι άστοχο σχόλιο το ότι εάν οι ΗΠΑ δεν αποτελούσα τα αφεντικά του ΔΝΤ και εάν δεν ασκούσαν τον δια της πυγμής των όπλων παγκόσμιο έλεγχο, θα είχαν αναγκαστεί να προσφύγουν στο ΔΝΤ)

Και για να μη νομίζετε ότι οι μαρξιστές είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του νεοφιλελευθερισμού, προσέξετε το ακόλουθο:

"Υπάρχουν δύο μορφές απόκτησης πλούτου, η φυσική οικονομία και το εμπόριο. Η πρώτη είναι απαραίτητη και σεβαστή, ενώ η δεύτερη, που συνίσταται στην ανταλλαγή, δίκαια επικρίνεται γιατί είναι αφύσικη και είναι ένας τρόπος για να βγάζουν οι άνθρωποι κέρδος ο ένας από τον άλλο. Η πιο μισητή μορφή είναι - εύλογα - η τοκογλυφία, η οποία βγάζει κέρδος από το χρήμα και όχι από το φυσικό αντικείμενο του χρήματος. Διότι αποσοτλή του χρήματος ήταν να χρησιμποιηθεί ως μέσο ανταλλαγής, όχι για να πολλαπλασιάζεται με τόκους. Εξ ου και ο όρος τόκος, ο οποίος σημαίνει τη γέννηση του χρήματος από το χρήμα, επειδή τα τέκνα μοιάζουν στους γονείς" ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Η κρίση και η Ελλάδα

Η όμορφη, ηλιόλουστη και ιστορική, πλην ταπεινή και σε πολλά σημεία προβληματική μας χώρα δεν αντιμετώπισε τα προβλήματα των μεγάλων οικονομιών στην αρχή της κρίσης. Ευτυχώς οι δικές μας τράπεζες δεν ήταν ιδιαίτερα μολυσμένες με τοξικά προϊόντα, όπως στις κεντρικές οικονομίες.
Εδώ και λίγους μήνες όμως, η κρίση μας χτύπησε την πόρτα, της ανοίξαμε, την τρατάραμε γλυκάκι και σε λίγο έρχονται τα χειρότερα...
Παπαγαλάκια πετάνε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, λένε τα ποιηματάκια τους και προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια είναι η αλήθεια. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να δώσουμε τη δική μας οπτική - με λίγα λόγια - για την αλήθεια, όπως έχει διαμορφωθεί από παρακολούθηση της επικαιρότητας, αναζήτηση στοιχείων και συζητήσεις.

Η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας

Το μείζον ζήτημα στην Ελλάδα είναι ένα: ΤΟ ΥΨΗΛΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, το οποίο έχει δημιουργηθεί από τη συσσώρρευση μεγάλων ελειμμάτων. Έτσι, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε πολλά χρήματα για την αποπληρωμή τόκων, φαλκιδεύοντας τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας και επιπλέον δανειζόμαστε με πολύ υψηλά επιτόκια, διότι θεωρούμαστε αφερέγγυοι, αφού έχουμε τόσο μεγάλα χρέη.

Τι φταίει για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ

Προφανώς, εδώ υπάρχει μία σημαντική δόση αλήθειας. Η οικονομία μας είναι κυρίως καταναλωτική, έχει περιοριστεί η βιομηχανική παραγωγή και δε διαφαίνονται προοπτικές ανάκαμψής της.
Υπάρχει όμως μία παράμετρος που πρέπει να εξεταστεί.
Το γεγονός ότι δεν παράγουμε οφείλεται στο ξεροκέφαλό μας και το ότι είμαστε μπανανία ή υπάρχουν και άλλα, λιγότερο προβεβλημένα αίτια?

Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν ως μοναδικές αιτίες τη φοβερή γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τη νοοτροπία του Έλληνα ή ό,τι άλλο, μία οικονομία δεν είναι δυνατόν να πάψει να είναι παραγωγική επειδή θες πολλά χαρτιά για να φτιάξεις μία επιχείρηση. Ας σοβαρευτούμε. Θέτουμε τα ακόλουθα προς προβληματισμό:

• Μετά την ένταξη στην Ε.Ε. στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εκτινάχθηκε το έλειμμα τρεχουσών συναλλαγών
• Η ευρωπαϊκή πολιτική υπέδειξε στην Ελλάδα τη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα από περίπου 30% σε περίπου 10%, όπερ και εγένετο
• Δε φάνηκε οι Έλληνες επιχειρηματίες, που τώρα κόπτονται για την πατρίδα, να προχωρούν σε σοβαρές επενδύσεις, τις δεκαετίες των ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών
• Το πάρτυ του χρηματιστηρίου (και εδώ υπάρχουν τεράστιες ευθύνες που δεν αποδόθηκαν ποτέ) ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για πλουτισμό χωρίς παραγωγικές επενδύσεις

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ

Φυσικά και είναι. Δεν είναι δυνατόν, να μην υπάρχουν νοσηλευτές στα νοσοκομεία και να στριμώχνονται αργόσχολοι σε προνομιακά γραφεία. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται χιλιάδες κόσμου και να μην παράγουν ουσιαστικό έργο. Αλλά, ας ρίξουμε και εδώ μια ματιά πίσω από τις γραμμές, γιατί άλλο τα ουσιαστικά ζητήματα και άλλο οι φασιστικές γενικεύσεις του τύπου, "όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες".

• Όταν ο ιδιωτικός τομέας παρουσιάζει τόσο ελάχιστη κινητικότητα, σύμφωνα με έγκριτους μελετητές αρχίζει η διόγκωση του Δημοσίου για να καλύψει το κενό στην απασχόληση. Και αυτό δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία, αλλά κύρια αιτία αύξησης των ελειμμάτων στην Ευρωζώνη
• Ποιος έχει την ευθύνη για τις δυσλειτουργίες του Δημοσίου? Μήπως πέρα από τους κακούς υπαλλήλους υπάρχουν και ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες?
• Όταν, δυστυχώς, η οικονομία μας είναι καταναλωτική και θέλουμε και να υπάρχει κίνηση στην αγορά, όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κινούν την αγορά, απλώς αμοίβονται και τα βάζουν σε σεντούκια?

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Ναι, ισχύει και αυτό. Υπάρχουν πολλά κρούσματα διαφθοράς, ισχύει σε πολλούς τομείς ακόμη και του ιδιωτικού τομέα το περίφημο γρηγορόσημο και υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση σαπίλας. Το ζήτημα είναι ότι τα μεγάλα κρούσματα διαφθοράς, στα οποία εμπλέκονται και πολιτικοί υπεύθυνοι δεν έχουν διαλευκανθεί και επικρατεί παροιμιώδης ατιμωρησία. Θα ήταν όμως αφελές να πιστέψουμε ότι η διαφθορά δημιουργεί από μόνη της τα μεγάλα ελείμματα και χρέη ή να αφεθούμε σε μοδάτες αφέλειες, του τύπου, "αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται"

• Υπενθυμίζεται απλώς ότι τα ακόλουθα σκάνδαλα: Siemens, Daimler, MAN, ελαττωματικά υποβρύχια, εχουν γερμανική προέλευση. Οι Έλληνες ανευθυνουπεύθυνοι τα άρπαξαν εις βάρος του εθνικού συμφέροντος, αλλά καθόλου δε χαλάστηκε η γερμανική οικονομία, η οποία με ανάλογες μεθόδους δημιουργεί πλεονάσματα στη μισή υφήλιο

Συνεπώς, η κατάσταση δεν επιδέχεται απλουστεύσεων και εύκολων εξηγήσεων, από αυτές που αρέσουν στα ΜΜΕ ώστε συλλήβδην να βγαίνουν γενικευτικά συμπεράσματα. Χρειάζεται μία σφαιρικότερη εκτίμηση, ώστε να γίνει κατανοητή η φύση και τα αίτια της κρίσης, προκειμένου να καταλήξουμε σε σοβαρές προτάσεις.

Μαζεύω λοιπόν τα κατά τη γνώμη μου σημαντικότερα αίτια της κρίσης που ταλανίζει την Ελλάδα:

1. Χρόνια αδυναμία σύστασης μίας γερής παραγωγικής βάσης, οφειλόμενη κυρίως στη δομή του οικονομικού συστήματος και τις επιταγές της ΕΕ και συμπληρωματικά στις αγκυλώσεις του ελληνικού συστήματος
2. Μεγάλο λάθος - λόγω ύστερου μεγαλοϊδεατισμού - η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η εκτίναξη του δημοσιονομικού ελλείματος είναι κατά το μεγαλύτερο βαθμό αποκύημα της φιέστας της ντόπας, των εργολάβων και του καταναλωτισμού. (Α, ρε καημένε Παλαμά, "αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού", που να ξερες...)
3. Τεράστια η πολιτική ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα των εισπρακτικών μηχανισμών. Αδιανόητη εθνική μειοδοσία, η μη είσπραξη φόρων και εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία
4. Υδροκεφαλισμός στο δημόσιο τομέα, με κύρια προβλήματα την ανυπαρξία ορθολογικής κατανομής των υπαλλήλων, τη μείωση της παραγωγικότητας λόγω μη ανάθεσης ουσιαστικών καθηκόντων και περιορισμό των υπαλλήλων σε ανούσιους ελέγχους και γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις, την απουσία ορθολογικού μισθολογίου, τους κατά καιρούς άχρηστους και ρουσφετολογικούς διορισμούς και την απουσία ουσιαστικών ελεγκτικών μηχανισμών.
5. Προβληματική αναπτυξιακή στρατηγική, χωρίς σαφείς στόχους και χωρίς αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων.
6. Τεράστια οικονομική αφαίμαξη για αγορά οπλικών συστημάτων, η προμήθεια των οποίων συχνά συνοδεύεται από σκάνδαλα. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, φυσικά, αρνούνται εδώ και τριάντα χρόνια να δεχθούν ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, αφού έτσι έχουν εξασφαλισμένους πελάτες για να τροφοδοτούν τις αμυντικές τους βιομηχανίες.
7. Χρόνια ανεύθυνοι αποδεικνύονται οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αν και αποτελεί κεντρική πολιτική της ΕΕ η δημοσιονομική πειθαρχία, κανένας μέχρι πρότινος δεν είχε συγκινηθεί από τα πλαστά στοιχεία που τους παρουσιάζαμε. Και φυσικά δεν είχε συγκινηθεί, διότι η παροχή πειραγμένων στοιχείων δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Επίσης, κατά την τελευταία εξαετία, όπου το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σημαντικά, ο πρόεδρος της κομισιόν, ο φίλτατος Μπαρόζο, επέδειξε μία παροιμοιώδη αλληλεγγύη στην ανεύθυνη πολιτική Καραμανλή, επειδή ήταν πολιτικά φιλαράκια.
8. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωζώνη αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, διότι δεν παρέχουν ουσιαστική στήριξη σε μία δύσκολη στιγμή. Άφησαν την Ελλάδα να δανείζεται με τοκογλυφικούς όρους (και ας αφήσουμε τις γραφικότητες περί του έτσι λειτουργεί η αγορά, έτσι δε λειτουργεί η αγορά, αλλά οι απατεώνες που πατάνε στις πλάτες των λαών). Η ΕΚΤ έπρεπε να δεχθεί να αγοράσει ελληνικά ομόλογα με χαμηλό επιτόκιο, αντί να συνηγορεί στην εκτίναξη των spreads, διακινδυνεύοντας τη γενικότερη σταθερότητα της ευρωζώνης από πιθανή χρεωκοπία της Ελλάδας.
   

Πρέπει να γίνει, εν ολίγοις, κατανοητό ότι:

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΔΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΛΕΙΜΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΠΛΟΥΤΟ
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ

Ελάχιστα νούμερα (ακούμε πολλά) για να σταματησουν οι αυταπατες:

1. Το ΑΕΠ της Ελλάδας ουσιαστικά δεκαπλασιάστηκε την τελευταία τριακονταετία (Ποιος καρπώθηκε τον πλούτο? Πάντως σε ελαχιστότατο βαθμό οι εργαζόμενοι)
2. Αν και όλοι παπαγαλίζουν δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη και άλλα παρόμοια, επιμένω στη δύναμη συγκεκριμένων αριθμών που δείχνουν ότι κάτι έχει πάει γενικώς στραβά. Ποσοστά δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ: Ελλάδα 159%, Ισπανία 158%, Πορτογαλία 217%, Ιρλανδία 966% (Πού κρύφτηκαν όλοι εκείνοι που έλεγαν γιατί η Ελλάδα να μην μπορεί να γίνει Ιρλανδία να τρώμε με χρυσά κουτάλια)
3. Αποτελέσματα του νεοφιλελευθερισμού: Στις ΗΠΑ το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού αύξησε από το 1979 έως το 2004 κατά 78% το μερίδιο του στο ΑΕΠ της χώρας.
4. Αριθμός χωρών της ευρωζώνης που πληρούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ: Για το 2010 καμία...! (μεγάλη επιτυχία του Συμφώνου Σταθερότητας και της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής)
   

Το πακέτο στήριξης και το ΔΝΤ

Δεν είναι σκόπιμο να εισέλθουμε σε λεπτομέρειες για το νομοσχέδιο περί στήριξης της οικονομίας από ΕΕ και ΔΝΤ. Τα βασικά χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα:

• Περικοπές μισθών στο Δημόσιο και προσεχώς και στον ιδιωτικό τομέα
• Περικοπές στις συντάξεις
• Αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης
• Περικοπές επιδομάτων
• Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων
• Μείωση ελάχιστου μισθού περίπου 750€ σε περίπου 600€

Θέλετε κι άλλα? Αν και φαντάζει προφανές, κωδικοποιούμε τους λόγους, για τους οποίους ο μηχανισμός στήριξης είναι αναποτελεσματικός και άδικος:

• Δε μειώνεται το δημόσιο χρέος. Στοιχεία του ΔΝΤ: Μέχρι το 2014 προβλέπεται αύξηση του δημοσίου χρέους. Λογικό αφού παρά την αφαίμαξη του λαού θα υπάρχει αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης, άρα και να μικρύνει το έλλειμα, αφού θα είναι μεγαλύτερο από το ρυθμό ανάπτυξης θα αυξάνεται το δημόσιο χρέος.
• Καταρρέει ο μύθος της τολμηρής κυβέρνησης που δε φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση είναι δειλή και πολιτικά ανίκανη, διότι τα βάζει με τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, την είσπραξη των φόρων, τις οφειλόμενες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την ανάπτυξη της χώρας.
• Η ρητορική περί του "επιτέλους θα νοικοκυρευτούμε" είναι τουλάχιστον ανιστόρητη και ανεδαφική, διότι όταν επιβάλλεται καθεστώς επιτήρησης, το νοικοκύρεμα είναι επιφανειακό και η ουσία είναι ότι τα εγχώρια και διεθνή κοράκια προσπαθούν εκμεταλλευόμενα τη συγκυρία να αγοράσουν αντί πινακίου φακής κάθε ελάχιστη παραγωγική δομή της χώρας.

Και επειδή η ιστορία επαναλβάνεται ως φάρσα, θα πρέπει να διδασκόμαστε από το παρελθόν. Ένας από τους καλύτερους πελάτες του ΔΝΤ στην πρόσφατη ιστορία υπήρξε η Αργεντινή. Η χώρα του τάνγκο θεωρήθηκε το 90 ως λαμπερό παράδειγμα ανάπτυξης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. (Σαν την Ιρλανδία ένα πράγμα...) Όμως οι επιλογές που είχαν ως κύριο στοιχείο τη σύνδεση του εθνικού νομίσματος με το δολάριο και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είχαν ως αποτέλεσμα όταν το δολάριο ανέβηκε η Αργεντινή να απωλέσει παντελώς την ανταγωνιστικότητά της και να καταρρεύσει ολοσχερώς όταν οι φιλάνθρωποι επιχειρηματίες εγκατέλειψαν τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Το ΔΝΤ με επαχθείς όρους βοήθησε αρχικά τη χώρα και δέσμευσε ακόμη περισσότερο την οικονομία της. Όταν τελικώς - λόγω της αρνητικής ανάπτυξης - το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε το ΔΝΤ έκοψε τη ροή του χρήματος και ξέσπασαν μεγάλες ταραχές με 27 νεκρούς. Έπρεπε να χυθεί αίμα, για να παραδεχθεί η διεθνής κοινότητα τα σφάλματά της. Με παρρησία οι Αργεντίνοι κατάφεραν να επαναδιαπραγματευτούν το δημόσιο χρέος και τελικά, έστω και δειλά, η χώρα να οδηγηθεί σε ένα δρόμο ανάπτυξης και πάλι.

Τι λέτε να έχουμε ως οδηγό την παραπάνω ιστορία ή να αισθανόμαστε πολύ μακριά από αυτήν γιατί οι 3 νεκροί είναι μόλις το 11% των 27 νεκρών? (και επιπλέον οι δικοί μας δε σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία, αλλά από προβοκάτορες κουκουλοφόρους). Για να σκεφτούμε λίγο σοβαρά επιτέλους τις διαστάσεις της κρίσης! Για να αναλογιστεί η κυβέρνηση τις τεράστιες ευθύνες της. Ας μην επικαλείται την ιστορία. Δε θα την αθωώσει, όπως κραύγαζε κάποτε ο Φιντέλ Κάστρο, θα την καταρακώσει!

Καλά όλα τα προηγούμενα, τι να κάνουμε όμως?

Εναλλακτικές προτάσεις

Μας ζητήθηκε να γίνουμε πολιτικοί και οικονομολόγοι όταν τολμήσαμε να αντιδράσουμε στα νέα μέτρα. Ρωτηθήκαμε: Ποια είναι η λύση? Κανονικά έπρεπε να κάτσουμε όλοι στους δρόμους ξάπλα και σιωπηρά να παραλύσουμε τα πάντα και να αφήσουμε τους ιθύνοντες να κόψουν το λαιμό τους. Αλλά υπάρχει ένα πολύ καλό πλαίσιο εναλλακτικών προτάσεων. Κάποιες έχουν ακουστεί, κάποιες όχι.

1. Διαπραγματευτική πίεση ώστε η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως ΕΚΤ και όχι ως κομπάρσος των κερδοσκόπων. Άμεση πίεση για δανεισμό σε χαμηλά επιτόκια.
2. 300 δις € οι καταθέσεις των Ελλήνων. Γιατί δεν εκδίδεται λαϊκό ομόλογο, τουλάχισοτν για τις άμεσες δανειακές ανάγκες και πάμε και δανειζόμαστε με 6,5% και φωνάζουμε το ΔΝΤ?
3. Παπαγάλισμα άνευ αληθείας ότι θα συνεισφέρουμε όλοι σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Αν ίσχυε θα έπρεπε από τους λογαριασμούς όλων να δεσμευτεί ένα ποσοστό για τη χρηματοδότηση του χρέους. Έτσι με ένα π.χ. 5% ο παππούς που έχει στην άκρη 1000€ θα έδινε 50€ και ο μεγαλοσχήμων με το 1.000.000€ θα έδινε 50.000€. Τώρα όμως την πληρώνει μόνο ο παππούς!
4. Πάταξη της εξόδου κεφαλαίων στο εξωτερικό και του παράνομου πλουτισμού με σκληρά μέτρα. Πώς? Ας σκεφτούν και κάτι οι πολιτικοί, αντί να επικαλούνται τον πατριωτισμό μας.
5. 7 πλάσια του δημοσίου χρέους η ακίνητη περιουσία. Άρα, αν το πάμε όπως λέει ο πρωθυπουργός αναλόγως των δυνατοτήτων του καθενός, όποιος έχει εφτά σπίτια να δώσει το ένα στο κράτος. Είναι πολύ παράλογο? Περισσότερο παράλογο από το να φορολογείται ακόμη και η πρώτη κατοικία στα Κάτω Πατήσια?

Να πούμε και ένα σκληρό, έτσι για να φτιαχτούμε?

Παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση χρέους και αναδόμηση της χώρας με σκληρά, πλην όμως όχι επιβεβλημένα μέτρα, αλλά δικής μας επιλογής. Και αν χρειαστεί δραχμή.?Το σκληρό αυτό σενάριο δεν είναι καθόλου χειρότερο από τη μαύρη ύφεση του ΔΝΤ και θα το δούμε σε λίγα χρόνια.

Αντί επιλόγου, να πούμε λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις.

Θλίψη για τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν. Να συλληφθούν ΤΩΡΑ οι δολοφόνοι.

Δεν πρέπει να φοβηθούμε όμως την προβοκάτσια. Οι πορείες της 5/5/2010 υπήρξαν μεγαλειώδεις. Το παραδέχθηκαν οι πάντες. Είναι η ώρα της ενωτικής δράσης. Η Αριστερά να σταματήσει να γελοιοποιείται και να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες. Αλέκα, ξύπνα, Αλέξη, κουρδιστείτε, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανωθείτε. Ο λαός σας χρειάζεται, αλλά ίσως πρέπει και ρίξει ένα καλό φτύσιμο για να καταλάβετε ότι μέχρι στιγμής είστε αρκετά κατώτεροι των περιστάσεων.
Να περιφρουρηθούν οι πορείες. Η αστυνομία εκτελώντας πιστά τις οδηγίες της κυβέρνησης έχει βαλθεί να κάμψει με τα πιο χυδαία μέσα τις αντιδράσεις. Απομόνωση και ανοικτή καταδίκη αυτών που κρύβονται πίσω από κουκούλες, αλλά και αυτών που δεν κρύβονται και απλώς βιαιοπραγούν.

Ζούμε ιστορικές στιγμές, ίσως η καλύτερη παραίνεση είναι η ακόλουθη:
Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη... (Dr. Mark Weisbrot, οικονομολόγος - όχι μαρξιστής)

Αναφορές

Παπακωνσταντίνου Πέτρος. (2010). Επιστροφή στο Μέλλον.Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνη
Φωτόπουλος Τάκης. (2009). Η παγκόσμια κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα. Αθήνα: Εκδόσεις Κουκίδα.
www.imf.org: Ιστοσελίδα του ΔΝΤ
www.oecd.org: Ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ? ΓΙΑΤΙ ΘΥΣΙΕΣ?

Χωρίς πολλά λόγια, θα ήθελα να εκφράσω την αντίθεσή μου στις προσπάθειες για συναίνεση στην οικονομική πολιτική και τις αλά Μάρθα Βούρτση δακρύβρεχτες εκκλήσεις του πρωθυπουργού για θυσίες, ώστε να σωθεί η χώρα.

- Προεκλογικά είχε αναφερθεί ότι από τα 31 δις ευρώ ανείσπρακτους φόρους, άμεσα μπορούν να συλλεγούν τα 5. Τα είδε κανείς? Γιατί δεν μπορούμε να εισπράξουμε 5 κλεμμένα από το δημόσιο δις ευρώ?

- Γιατί αδυνατούν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις να περιορίσουν την αλόγιστη σπατάλη στα φάρμακα, που βάζουν συνεχώς μέσα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης?

- Έχουν περάσει από την Ελλάδα τρία πακέτα οικονομικής ενίσχυσης και τώρα τρέχει το τέταρτο. Υπήρξε διάχυση του πακτωλού των χρημάτων στους πολίτες? Γιατί ένα ελάχιστο ποσοστό επιτήδιων καρπώθηκε όλα τα οικονομικά οφέλη?

- Πόσο δύσκολο στην εποχή της κυριαρχίας των ηλεκτρονικών συστημάτων είναι να επιτευχθεί έλεγχος της φοροδιαφυγής και άρτια οργάνωση της κρατικής διοίκησης?

- Γιατί οι τράπεζες έχουν καβάτζα 28 δις ευρώ και παράλληλα μειώνουν τις χορηγήσεις προς τις επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα, ενώ συνεχίζουν να προσφέρουν αφειδώς πιστωτικές κάρτες και δάνεια του Αγίου Βαλεντίνου?

- Γιατί οι βουλευτές και οι υπουργοί απολαμβάνουν ασυλίας και ειδικής δικαστικής μεταχείρισης, έχοντας κουκουλώσει γιγαντιαία οικονομικά σκάνδαλα και έχοντας προστατεύσει και τους μη πολιτικούς συνεργούς τους?

Οι διαπιστώσεις και οι απορίες ατελείωτες.

Οι αλήθειες προφανείς.

Κι όμως:

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΖΗΤΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΧΛΕΥΑΖΕ ΚΑΙ ΖΗΤΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ!

Δεν έχω κανένα κοινό συμφέρον με τους μεγαλοκαρχαρίες.

Δεν υφίσταται εθνικό συμφέρον σε μία χώρα που έχει εγκαταλείψει τη συλλογικότητα και την κοινωνική συνοχή.

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΟΧΙ στις κυβερνητικές προτάσεις.

Κι αν πτωχεύσουμε?

Ας γίνει κι αυτό εν τέλει. Αφού έτσι κι αλλιώς μόνο κάποιοι επωμιζόμαστε τα βάρη των άθλιων και στρεβλών πολιτικών θα αντέξουμε άλλη μια μεγάλη κρίση. Μόνο που τουλάχιστον σε μία πολύ μεγάλη κρίση υπάρχει η ελπίδα να παρασύρει χωρίς επιστροφή στην αφάνεια και πολλούς από τους φαιδρούς κυρίαρχους της εξουσίας.

Κι ο λαός? Ευκαιρία να αφήσει το γελοίο πρότυπο ζωής που έχει υιοθετήσει και να δει χωρίς μανδύα την πραγματικότητα, μήπως και καταλάβει ότι η ελαφρότητα, η πολιτισμική παρακμή και η ψευτομαγκιά του να είσαι λαμόγιο αποτελούν αδιέξοδες τακτικές.

ΑΚΡΟ-ΔΕΞΙΕΣ ΑΚΡΟ-ΒΑΣΙΕΣ

Ιστορικά δείχνει να επιβεβαιώνεται ότι σε εποχές οικονομικής δυσχέρειας και αύξησης της ανεργίας, οι κοινωνίες τείνουν να γίνονται περισσότερο εσωστρεφείς και τα κρούσματα ρατσισμού και μισαλλοδοξίας αυξάνονται.

Τα ανωτέρω φαινόμενα χαρακτηρίζουν σε σημαντικό βαθμό και την τρέχουσα περίοδο και στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς.

Τα διάφορα ακροδεξιά στοιχεία, ειδικά μετά τη χούντα αν και σαφέστατα υπήρχαν και δρούσαν, λόγω της γενικότερης ανάγκης της κοινωνίας για μια πιο ανοιχτή και προοδευτική πολιτική είχαν περιοριστεί. Με διάφορες υπερβάσεις και τερτίπια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φρόντισε να εντάξει ορισμένους ακραίους στο νεοσύστατο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, το 1974, οι οποίοι σταδιακά απορροφήθηκαν, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί (ΕΠΕΝ κ.α.) δεν κατόρθωσαν να έχουν σημαντική παρουσία ειδικά από το '80 και μετά. Εν τω μεταξύ η μητσοτακική Νέα Δημοκρατία που διαδέχθηκε τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου περισσότερο βασίστηκε σε φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη ρητορική παρά σε πατριωτικές κορώνες και έτσι μέχρι περίπου τα τέλη του 1990 η ακροδεξιά ήταν σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο. Τα μαζικά συλλαλητήρια για το θέμα των Σκοπίων την περίοδο του Μητσοτάκη δεν μπορούμε συλλήβδην να τα χαρακτηρίσουμε ως εθνικιστικές, ακροδεξιές εξάρσεις γιατί παίχθηκαν χοντρά πολιτικά και κομματικά παιχνίδια, που ώθησαν τον κόσμο σε αυτές τις αμφιβόλου σκοπιμότητας και αισθητικής εκδηλώσεις.

Όμως, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει στην αυγή της νέας χιλιετίας σε συνδυασμό και με την ίδρυση του κόμματος του ΛΑ.Ο.Σ. Διάφοροι κλασικοί δεξιοί, απογοητευμένοι από τον κυριλέ χαρακτήρα της Νέας Δημοκρατίας μαζεύτηκαν στο ΛΑ.Ο.Σ. ελπίζοντας σε πιο πατριωτικές και δυναμικές θέσεις, ενώ ο δαιμόνιος Καρατζαφέρης με ασύλληπτα κουτοπόνηρα λόγια και έργα ενέταξε στο κόμμα του αρκετά ακραία στοιχεία. Μην ξεχνάμε ότι ο γλυκομίλητος κ. Βορίδης προέρχεται από πολιτικούς χώρους σαφέστατα ακραίους και με πολλούς τραμπουκισμούς στο παλμαρέ τους.

Κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής του ΛΑ.Ο.Σ. ήταν ανέκαθεν η ενάντια στους μετανάστες ρητορική, η οποία εντάθηκε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το μεγάλο φαγοπότι των οποίων ακολούθησε μία εν εξελίξη εποχή οικονομικής δυσπραγίας. Με έναν μαξιμαλιστικό πολιτικό λόγο, που δήθεν στοχεύει στο ρεαλιστικό και το προφανές ο Καρατζαφέρης προσπάθησε και προσπαθεί να εκμεταλευτεί το σημαντικό αριθμό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και το φάσμα της ανεργίας, παρουσιάζοντας ουσιαστικά ως φταίχτες για τα προβλήματά τους, τους υπεράριθμους λαθρομετανάστες. Σταδιακά, η νομιμότητα της παραμονής των μεταναστών έπαψε να απασχολεί το ΛΑ.Ο.Σ. και όλοι οι ξένοι μετανάστες εμφανίστηκαν ως κύριος αντίπαλος της φτωχής και γεμάτης προβλήματα εργατικής τάξης της Ελλάδας.

Παρά τη συστηματική προσπάθεια απαλλαγής από το μανδύα της ακροδεξιάς, ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται. Έτσι, ενώ στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι του ΛΑ.Ο.Σ. αγωνίζονταν να μας πουν ότι "ρε παιδιά δεν είμαστε ακραίοι, εμείς μιλάμε τη γλώσσα της κοινής λογικής" (για να μην αναφέρουμε εκείνες τις αστειότητες με την αφίσα του Τσε Γκεβάρα, τα respect στον Κάστρο, τον αντιαμερικανισμό και την παραποίηση δηλώσεων κεντροαριστερών πολιτικών της Ευρώπης), ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μας δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό. Έτσι, η πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ για χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, για δικαίωμα ψήφου κ.ο.κ. αποτέλεσε την αφορμή της μεγάλης δεξιάς ανασυγκρότησης και συνένωσης των ακροδεξιών φωνών.

Κρώζει ο μπουμπούκος στα κανάλια: ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Φεϊγ βολάν της Χρυσής Αυγής γράφουν: "'Ελληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι" και το ίδιο σύνθημα υιοθετεί και ο ΛΑ.Ο.Σ.! Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα των κυνηγών της κοινής λογικής και του αυτονόητου επιτίθεται με εξόφθαλμη μισαλλοδοξία σε μετανάστες και αλλόθρησκους. Αναφέρονται δια στόματος κοινοβουλευτικών εκπροσώπων ανατριχιαστικά πράγματα και καλλιεργείται κλίμα συνωμοσιολογίας (κλασική ατάκα "εκπρόσωποι της Νέας Τάξης Πραγμάτων", σε ελεύθερη μετάφραση Τ Ι Π Ο Τ Α)

Έτσι, λοιπόν η ακροδεξιά παλλιγενεσία αγωνίζεται με σθένος ενάντια στην επιχειρούμενη απονομή κάποιων δικαιωμάτων στους μετανάστες με την αναγωγή της μελλούμενης εθνοτικής αλλοίωσης της Ελλάδας σε κύριο ζήτημα. Βέβαια, ξεχνάνε να μας πουν οι ακροδεξιοί μας φίλοι ότι σιωπηρά στηρίζουν την κυβέρνηση σε όλα τα μέτρα φορομπηξίας και εισοδηματικών περικοπών, υπέρ των πραγματικών ταξικών εχθρών της φτωχομεσαίας εργατιάς, που δεν είναι φυσικά οι μετανάστες αλλά τα αδηφάγα αφεντικά. Αλλά, όπως εύστοχα έλεγε και ο μακαρίτης ο Βασίλης Ραφαηλίδης, αν δεν έχεις φαγητό να δώσεις στο φτωχό μπορείς να του γεμίσεις την κοιλιά με εθνικό και θρησκευτικό φανατισμό.

Διαχρονικά όμως oι εκ δεξιών φωνασκούντες έχουν και κωλοτούμπες κάνει και προς βλάβη της Ελλάδας δράσει, αλλά αυτό φυλάσσεται ως επτασφράγιστο μυστικό ή δικαιολογείται με απίθανες ακροβασίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίοδος της επέκτασης του νεοελληνικού κράτους και κατόπιν της μικρασιατικής καταστροφής, η οποία έχει πολλά κοινά και με την εναντίον των μεταναστών υστερία.

Συνοπτικά παρατηρούμε τα εξής:

Από τα τέλη του 19ου αιώνα και περίπου μέχρι το 1920, η Ελλάδα διπλασιάστηκε σε έκταση. Το γεγονός αυτό δημιούργησε καλύτερες προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα του νεοελληνικού κράτους και απήλλαξε από την οθωμανική κυριαρχία σημαντικούς ελληνικούς πληθυσμούς. Επίσης ενέταξε στο ελληνικό κράτος πολλούς μη - ελληνόφωνους και διάφορες εθνοτικές ομάδες.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1η: Κανένας υπερπατριώτης δε μίλησε τότε για εθνοτική νόθευση του ελληνκού κράτους. Η εδαφική επέκταση και η μεταβολή της Ελλάδας σε δύναμη της Βαλκανικής γέμισε τα πνευμόνια των πάντων με αέρα αυτοπεποίθησης.

Στη συνέχεια ακολούθησε η μικρασιατική εκστρατεία με τραγική για τον ελληνισμό κατάληξη. Απώλειες ανθρώπινων ζωών, καταστροφή περιουσιών, οικονομική αφαίμαξη της Ελλάδας λόγω του πολέμου και καραβιές προσφύγων.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η: Στην περίπτωση αυτή η αποτυχία του μικρασιατικού πολέμου δεν δημιούργησε πανηγυρισμούς και βύθισε τη χώρα στην ταπείνωση και την οικονομική κρίση. Έτσι οι πρόσφυγες αρχικά θεωρήθηκαν ανεπιθύμητοι γιατί θα έπαιρναν μερίδα από τους ήδη μειωμένους πόρους των Ελλαδιτών. Προεξάρχοντες της ανηλεούς πολεμικής εναντίον των προσφύγων οι δεξιοί, εθνικιστικοί κύκλοι της εποχής. Ύβρεις, τραμπουκισμοί και άλλα αίσχη περίμεναν τους βασανισμένους ανθρώπους, που χρόνια ζούσαν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου διατηρώντας την ελληνικότητά τους. Αυτοί όμως ήρθαν σε λάθος στιγμή και οι υπερπατριώτες τους χαρακτήρισαν ΤΟΥΡΚΟΥΣ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 3η: Ο Βενιζέλος εξέφρασε το μεγαλοϊδεατισμό και γι' αυτό οι φίλτατοι τηλεπωλητές βιβλίων βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. λένε: "μα καλά ήταν ο Βενιζέλος ακροδεξιός? Γιατί να μην συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη Μεγάλη Ιδέα?" Λοιπόν ο Βενιζέλος δεν ήταν ακροδεξιός, ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τη στάση του τότε. Όμως οι όψιμοι βενιζελικοί, που τότε ήταν βασιλικοί έλεγαν ότι οι κινήσεις του Βενιζέλου για υποδοχή και φορντίδα των προσφύγων ήταν εθνική προδοσία!!!

Αυτά τα ολίγα στοιχεία (για να μην κουράσουμε με ιστορίες της περιόδου της Κατοχής ακόμη και του '21) δείχνουν και τις κωλοτούμπες και το πραγματικό πρόσωπο των κατ' επάγγελμα πατριωτών.

Όπως οι πρόσφυγες του '22 ήταν βρωμερά, τουρκικά μιάσματα, έτσι και τώρα οι μετανάστες μας χαλάνε τη σούπα και πρέπει να τους πετάξουμε στη θάλασσα. Και όταν οι πρόσφυγες συνετέλεσαν πολλαπλά στην ανάπτυξη της Ελλάδας, οι θυελλώδεις πατριώτες ύμνησαν την προσφυγιά και νοστάλγησαν τις αλησμόνητες πατρίδες. Έτσι, αν βγούμε από την οικονομική κρίση, θα βρούν και τώρα οι μπουμπούκοι άλλο παιχνιδάκι να παίζουν γιατί τα φτηνά εργατικά χέρια των μεταναστών θα χορταίνουν τις παχουλές κοιλίτσες των Ελληναράδων.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!

Δεν πρέπει ο σκεπτόμενος πολίτης να αφήσει τους ακροβάτες της ακροδεξιάς να τον μαγέψουν με τις κωλοτούμπες τους στις πλάτες των αδυνάτων.
Εχθρός μας δεν είναι οι μετανάστες στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να είναι ενωμένος και να αντιμετωπίσει τις εθνικιστικές σειρήνες με ψυχραιμία.

ΠΟΣΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ (Ή αλλιώς νυχτερινή παραληρηματική αντίδραση στα κυρίαρχα πρότυπα)

Έχουμε κράξει πολλές φορές τους δημοσιογράφους, που ξεχνούν κάθε ίχνος δεοντολογίας και λησμονούν ότι επιτελούν σημαντικό για τη δημοκρατία έργο, εδώ στο ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ.

Αλλά κάθε φορά που κράζουμε τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ είναι σαν την πρώτη και έτσι αναζωογονούμαστε και με συνέπεια θα συνεχίσουμε την κριτική ενάντια στη γελοιότητα, η οποία στη συνέχεια μεταπίπτει σε συντονισμένη παραπολιτική δράση.

Θα ξεκινήσω από το εξής:

Όντως το φετεινό χειμώνα έχουν παρατηρηθεί υψηλές θερμοκρασίες και λίγες χιονοπτώσεις έως τώρα. Κάθε τόσο υπήρχαν ρεπορτάζ για το θέμα αυτό. Πολλά από αυτά, όπως και άρθρα σε εφημερίδες ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα και έθεταν βάσεις προβληματισμού. Άλλα ρεπορτάζ απλώς ήταν μνημεία προχειρότητας και συνωμοσιολογίας.

Καθώς λοιπόν πολλοί δημοσιογράφοι είχαν ανησυχήσει πολύ για το θερμό χειμώνα αγωνιούσαν για το πότε επιτέλους θα αρχίσει το κρύο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο (16-17/1/2010) ένα μικρό κύμα κακοκαιρίας έκανε την εμφάνισή του. Λυσσαλέοι και κακοπληρωμένοι από τα μεγάλα αφεντικά ρεπόρτερς ξαμολήθηκαν σε όλην την επικράτεια και άρχισαν τα κακαρίσματα.

Το γελοιότερο σκηνικό τυχαίνει να το έχω ζήσει άμεσα. Ρεπορτάζ σε τηλεοπτικό κανάλι, όπου το Σάββατο παρουσιάζεται ακραία χιονόπτωση σε ποιο μέρος λέτε? Στο ΜΕΤΣΟΒΟ! Στο στούντιο και στο πεδίο οιμωγές αρχαίας τραγωδίας δονούν την ατμόσφαιρα καθώς υπάρχει έντονος φόβος ότι τα χιόνια τείνουν να καλύψουν παντελώς το Μέτσοβο και να το μετατρέψουν σε παγωμένη έρημο. Συγγνώμη για την υπερβολή, αλλά σαφής στόχος του ρεπορτάζ ήταν να τραβήξει την προσοχή του κόσμου που είχε καιρό να αισθανθεί χειμώνα και να ξεκινήσει κουβεντούλα το στυλ "πω, πω είδες τι γίνεται?" κ.ο.κ.

Ποια είναι η αλήθεια όμως? Επειδή τυγχάνει να βρίσκομαι στο Μέτσοβο, σας μεταδίδω εν τιμή ότι: (έχουμε και φωτογραφικά ντοκουμέντα και τη μαρτυρία των φοιτητών του μεταπτυχιακού, αλλά και συμμάχους στην άποψή μας όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες του Μετσόβου, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε)
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ ΜΕΤΣΟΒΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΧΙΟΝΙΖΕ ΧΑΛΑΡΑ ΚΑΙ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝΤΙΟΛΙΣΘΗΤΙΚΑ ΠΑΝΙΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΨΩΝΙΣΑΜΕ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ. ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΤΙΣ 14.00 ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΟΛΙΣΘΗΤΙΚΑ ΠΑΝΙΑ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.

Και ναι έγινε και αυτό: Με πήραν τηλέφωνο οι γονείς μου, τα ξαδέρφια μου και άλλοι και με ρώτησαν αν όλα πάνε καλά με την κακοκαιρία γιατί τρόμαξαν με αυτά που είδαν στην τηλεόραση!!!

Η μικρή και ίσως ασήμαντη προσωπική εμπειρία που περιγράφηκε έχει σαφέστατες προεκτάσεις. Καταδεικνύει άμεσα τον προσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ στη θέαση της πραγματικότητας μέσα από ένα παραμορφωτικό καθρέφτη. Και καλά τα χιόνια! Πόσες φορές δε γίνονται όμως τα ίδια σε άλλα σοβαρότερα ζητήματα?

Πραγματικά περνάμε μία αρκετά δύσκολη φάση. Τα οικονομικά της χώρας πάνε κατά διαόλου (άλλο βέβαια θέμα ανάλυσης η πραγματική διάσταση της κρίσης και το τι συμβαίνει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, θα επανέλθουμε σε αυτό), υπάρχει μία διεθνής πίεση, πολύς κόσμος έχει χάσει τη δουλειά του, πολλά όνειρα έσβησαν πριν καν αρχίσουν. Και σε αυτήν την τόσο δύσκολη συγκυρία μία ορδή κοράκων των ΜΜΕ έχουν ξαμοληθεί σε ένα ανελέητο αγών παραποίησης της αλήθειας. Δεν παρουσιάζονται ειδήσεις, αλλά πλασάρονται συγκεκριμένες απόψεις, οι οποίες πολύ συχνά δείχνουν να είναι καλά συντονισμένες προς τον κοινό στόχο της διαμόρφωσης ηττοπάθειας και δεκτικότητας του πολίτη απέναντι στο πικρό cocktail που του ετοιμάζουν εν ονόματι της κρίσης.

Και αυτή η παραπληροφόρηση και η κατευθυνόμενη στρατηγική ενημέρωσης επεκτείνεται σταδιακά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Για παράδειγμα η επίθεση του lifestyle και συγκεκριμένων κοινωνικοπολιτισμικών επιλογών (ξέρετε πολύ καλά τον εμπνευστή των επιλογών αυτών που στα '90s άρχισε τη δράση του και τότε κάποιοι πάτησαν την μπανανόφλουδα και νόμιζαν ότι ο τύπος είναι μία όαση διαφοροποίησης ανάμεσα στους διεφθαρμένους μουστακαλήδες της ΠΑΣΚΕ) βρίσκεται σε μία πρωτόγνωρη έξαρση, αν και κρύβεται πίσω από την ψευδαίσθηση ότι η πλημμύρα πληροφοριών που μας περιβάλλει μας αφήνει περιθώριο πολλών επιλογών.
Εγώ δε βλέπω τελικά κάτι τέτοιο. Παρά την πληθώρα των επιλογών όλοι ντυνόμαστε ίδια (βολεύοντας έτσι τις πολυεθνικές που μέ ένα σχέδιο και ένα υλικό ντύνουν το μισό πλανήτη), ωθούμαστε να διασκεδάσουμε με τον ίδιο τρόπο, μας σπρώχνουν σε συγκεκριμένο μοτίβο θεώρησης των σχέσεων και προβάλλονται συγκεκριμένα πρότυπα εμφάνισης και συμπεριφοράς.

Και ο ρόλος των ΜΜΕ είναι και πάλι καθοριστικός. Θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω λίγο το μοντέλο που αν υιοθετήσεις σίγουρα είσαι in και σύμφωνος με τα πρότυπα των μεγαλοδημοσιογράφων και των lifestyle εκπομπών:

Φίλε, για να είσαι μεταμοντέρνος και trendy πρέπει, κατ' αρχήν, όση σημασία δίνεις στη formula1 και τα ζώδια να δίνεις και σε επιστημονικά ζητήματα ή πολιτικά θέματα (κάτι σαν καζαμίας που στη σελίδα 2 έχει συνταγή για κουραμπιέδες και στη σελίδα 3 τα αίτια της μεταρρύθμισης στη δυτική εκκλησία). Τώρα πρέπει να προσέχεις την εμφάνισή σου. Εντάξει τα ρούχα σου να σε εκφράζουν, αλλά να είναι τουλάχιστον επώνυμα και ψιλοίδια με τους πετυχημένους γείτονες και συναδέλφους σου. Πώς θα βγεις το βράδυ σε κάποιο θορυβώδες μπαράκι, όπου όλοι θα στέκονται όρθιοι και θα απολαμβάνουν ματαιόδοξα το ποτάκι τους? Καλά αν βαρεθείς το μπαράκι, πήγαινε σε κανένα live. Αλλά όχι σε αυτούς τους ξεβράκωτους που ακούς στο youtube. Πήγαινε μία Πέγκυ τώρα που το γύρισε στην ποιότητα και συνεργάζεται με το Μητροπάνο. Α, και το καλό ντυσιματάκι χρειάζεται για να βρεις κανένα καλό γκομενάκι. Άσε τώρα τα συναισθήματα κατά μέρος, το θέμα είναι ποιαν κυκλοφορείς μπας και με την αύρα της κλείσεις καμιά δουλειά με κανένα ληγούρι αφεντικό. Τώρα αν ψήνεσαι τόσο για συναισθήματα εντάξει, καν' το, αλλά να το κοιτάξεις μήπως είσαι και λιγο gay, το οποίο κατά τα άλλα δεν είναι κακό. Η διαφορετικότητα είναι σεβαστή και να σου πώ: Εντάξει τα πρότυπα είναι λίγο τυρρανία. Βέβαια μην το παρακάνουμε, είναι και κάποιοι λίγο διαφορετικοί που δε θέλουν να κάνουν αυτά που κάνει όλος ο κόσμος και λένε κάτι παπαριές πολιτικοκαλλιτεχνικές. Εντάξει αυτό δεν είναι διαφορετικότητα είναι έλλειψη ρεαλισμού φίλε.

Έχετε αντίρρηση ρε παιδιά ότι το παραπάνω - ίσως και λίγο υπερβολικό - προτυπάκι δε μας βομβαρδίζει τα μυαλά συνέχεια από τις τηλεοράσεις. Αυτοί που δεν μπορούν να συγκρατήσουν την ψευδολαγνεία τους για τα χιόνια και την κακοκαιρία, με την ίδια άνεση θέλουν να κατευθύνουν από την πολιτική μας συγκρότηση μέχρι τη συναισθηματική μας φόρτιση.

Ε, λοιπόν ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΧΙ.

Δεν πάει άλλο. Ας προσπαθήσουμε να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, ας αξιοποιήσουμε την πληθώρα της πληροφορίας έτσι ώστε να μη μας κοροϊδεύει το κάθε γελοίο κορμί, με απώτερο στόχο:

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΧΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΠΤΙΚΗ