Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΛΙΓΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΝΑΣΑ


Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με αμείωτους ρυθμούς. Η πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών περιείχε αρκετά σημαντικά μηνύματα. Από την άλλη οι φίλοι μας και δανειστές μας ακόμη παίζουν με τους αριθμούς σε βάρος των ανθρώπων και με τη συνεχή αναθεώρηση του ελείμματος ζητάνε κι άλλες θυσίες.

Ε, πριν συνεχίσουμε σε πολιτικές αναλύσεις, πρέπει να γίνει ένα διάλειμμα, να πάρουμε μιαν ανάσα, έτσι για την ψυχική μας ισορροπία.

Πάμε λοιπόν σε ένα ποίημα του Νίκου Καβαδία, του μεγάλου αυτού δημιουργού, που δεν υπήρξε απλώς ο ποιητής της θάλασσας και των ταξιδιών, αλλά ένας εμπνευσμένος, ευαίσθητος εικονοπλάστης, με συχνά έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς.

Παραλληλισμοί (από τη συλλογή "Μαραμπού")

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.



8 στίχοι ικανοί να γεννήσουν πολλές στιγμές δημιουργικής σκέψης και αισθητικής απόλαυσης



Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Γιατί οι εκλογές είναι κατ’ εξοχήν πολιτικές και όχι αυτοδιοικητικές


Η κυβέρνηση πρόβαλε μέχρι πρότινος σθεναρά την άποψη ότι στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, οι πολίτες αποφασίζουν για το ποιοι θα διοικούν τις τοπικές κοινωνίες, συνεπώς τα κριτήρια των εκλογών είναι αυτοδιοικητικά και μόνον. Αυτό κατέρρευσε για δύο λόγους. Πρώτον, από τη στιγμή που τα κόμματα δίνουν «χρίσματα» στους υποψηφίους, αμέσως το παιχνίδι πολιτικοποιείται. Δεύτερον, οι αρμοδιότητες των περιφεριεαρχών είναι τόσο διευρυμένες (βλέπε Ν. 3852/2010), που δεν είναι δυνατόν να ψηφίζει ο κόσμος με κριτήρια του τύπου, «δεν έχουμε παιδική χαρά» και «έχει σκουπίδια στο δρόμο». Οι περιφερειάρχες είναι στην κυριολεξία μικροί πρωθυπουργοί, με αρμοδιότητες που φτάνουν μέχρι την απευθείας διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. για αναπτυξιακά προγράμματα και οι οποίες αλλάζουν τη δομή της χώρας και οδηγούν σε ένα υβριδικό σύστημα διοίκησης που είναι πάντρεμα του κλασικού ελληνικού μοντέλου διοίκησης με το γερμανικό. Ουσιαστικά οι 13 περιφέρειες που δημιουργούνται έχουν χαρακτηριστικά γερμανικών ομόσπονδων κρατιδίων, όπου το περιφερειακό συμβούλιο αποτελεί ένα μίνι – κοινοβούλιο. Συνεπώς, είναι μοιραίο να πολιτικοποιηθούν οι εκλογές. Επιπλέον, είναι πασιφανές ότι οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να συμφωνεί πάνω σε ένα κοινό «αυτοδιοικητικό» πλαίσιο. Δηλαδή, όλοι θέλουν να υπάρχουν πλήρεις υποδομές, καθαριότητα, περισσότερο πράσινο κ.ο.κ. Το ζήτημα είναι ποια θέση παίρνουν οι τοπικοί άρχοντες στα γενικότερα πολιτικά ζητήματα και με ποιο τρόπο και ποια προοπτική θα διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής για τους κατοίκους των περιοχών τους. Παράδειγμα: Όλοι θέλουμε περισσότερο πράσινο και ελεύθερους χώρους. Ποιος δήμαρχος όμως είναι αρκετά έτοιμος και ικανός να στηρίξει τα κινήματα των πολιτών που διεκδικούν το χώρο και να μην υποκύψει στις πιέσεις των συμφερόντων, προβαίνοντας μόνο σε κυριλέ, πανάκριβες αναπλάσεις και συμπράξεις δημόσιο – ιδιωτικού τομέα;

Εξ’ άλλου δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι απαραίτητα κακή η πολιτικοποίηση των εκλογών, αφού π.χ. στη Γερμανία έγιναν τοπικές εκλογές στη Ρηνανία – Βεστφαλία και μία υφήλιος ασχολιόταν με το αν θα κερδίσει το SPD ή η Μέρκελ, χωρίς οι Γερμανοί να έχουν ενοχές για την ακραία κομματικοποίηση των εκλογών τους.

Σε επίπεδο τακτικής ο Παπανδρέου έχασε, γιατί σύρθηκε στην πολιτικοποίηση των εκλογών από το Σαμαρά, ο οποίος (χωρίς σαφές σχέδιο είναι αλήθεια) εξ’ αρχής έβαλε το δίλημμα ότι οι εκλογές αποτελούν δημοψήφισμα περί έγκρισης ή μη της κυβερνητικής πολιτικής, που βασίζεται στην υιοθέτηση του περίφημου μνημονίου με ΔΝΤ και ΕΕ. Και βέβαια, τώρα, δε διστάζει να μας εκβιάζει πως αν δεν ψηφίσουμε Πασόκους, θα κάνει βουλευτικές εκλογές, με προφανές σχέδιο κυβέρνηση συνεργασίας για πορεία προς δουλική αναδιάρθρωση του χρέους.


Καλός ή κακός ο Καλλικράτης;


Είναι προφανές ότι η τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα έχει αρκετές αδυναμίες και σε πολλές περιπτώσεις οι τοπικοί άρχοντες είναι ηγήτορες διαπλεκόμενων συμφερόντων και λαμογιάς. Βέβαια, δεν έχω καταλάβει γιατί δεν υπάρχει ένας αυστηρός μηχανισμός ελέγχου των πράξεων των δημάρχων. ‘Η κάτι άλλο που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί κάνουν δεκαετίες να εκδικάσουν υποθέσεις διαφθοράς της τοπικής αυτοδιοίκησης που πηγαίνουν στη δικαιοσύνη από το γενικό επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης. Συνεπώς, η ευθύνη της κεντρικής εξουσίας για τα προβλήματα της αντίστοιχης τοπικής είναι σαφής.

Με πρόσχημα, λοιπόν, την πάταξη της διαφθοράς και το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών (Ένας ή δύο καλλικρατικοί δήμοι θα αποτελούν μονοεδρικές περιφέρειες) γίνεται μία σαρωτική μεταρρύθμιση στην αυτοδιοίκηση που διαφημίζεται ως επανάσταση για την Ελλάδα.

Όμως

  • Μία υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων σε 13 περιφερειάρχες
  • Μία αντίστοιχη υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων σε μεγάλους δήμους (μέχρι υγεία και παιδεία θα ελέγχονται από τους δήμους και όχι από το κράτος)
  • Μία απομάκρυνση της εξουσίας από τις τοπικές κοινωνίες (στην ορεινή Ελλάδα ή στα νησιά η ύπαρξη ενός δημαρχείου ή μιας υπηρεσίας δρα ευεργετικά οικονομικά και ψυχολογικά, αφού κανείς δε φρόντισε να δώσει μια αναπτυξιακή πνοή στην ύπαιθρο και κατάργηση του αποκεντρωμένου μοντέλου διοίκησης επί της ουσίας

Μπορούν να αποτελέσουν νέα αναπτυξιακή ευκαιρία;

Προσωπικά πιστεύω πως όχι και ελπίζω να διαψευστώ. Αλλά η επαφή μου με δημάρχους στην Ήπειρο, με σημαντικό έργο στην περιοχή τους, μάλλον με κάνει να πιστεύω ότι θα διαψευστούν όσοι πιστεύουν το αντίθετο (ακόμη και μεγάλη μερίδα της αριστεράς) και δυστυχώς θα έχουμε ένα νέο κύμα αστικοποίησης.

Συσχέτιση του Καλλικράτη και των εκλογών με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας


Αρνητικό δεδομένο πάνω στο οποίο κινούνται όλα τα υπόλοιπα: Η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά υπό ξένη κυριαρχία, αφού το περίφημο μνημόνιο (άρα οι δανειστές μας) ελέγχουν τα πάντα. Ακραίο παράδειγμα είναι ότι στο μνημόνιο αναφέρεται ότι θα πρέπει να επικαιροποιηθεί ο κανονισμός μεταλλευτικών και λατομικών δραστηριοτήτων…!!!

Γιατί είμαστε στην κατάσταση αυτή;

Συστηματικά τα ΜΜΕ προσπαθούν εδώ και ένα χρόνο να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτό που ζούμε σήμερα, σπρώχνοντας έτσι σκανδαλωδώς τις κυβερνητικές επιλογές. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχοι και διεφθαρμένοι και ότι οδήγησαν όλοι μαζί της χώρα τους στην οικονομική καταστροφή. Δεν παράγουν και απλώς καταναλώνουν και η λύση είναι να τους κόψουμε τους μισθούς και να επιβάλλουμε ένα σκληρότερο οικονομικό μοντέλο.

Αλλά, ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Κατ’ αρχήν η μεγάλη αλήθεια είναι ότι τα όσα λέγονται στην παραπάνω παράγραφο είναι ψέμα

Ελάχιστοι αναλυτές τολμούσαν μέχρι και το καλοκαίρι να αντιτεθούν στην κρατούσα άποψη και πολιτική και η κλασική απάντηση ήταν ότι όποιος διαφωνεί είναι ένας ακραίος κομμουνιστής, που απλώς θέλει τη συντήρηση ενός στρεβλού κατεστημένου. Όμως οι μύθοι πλέον κατέρρευσαν και δεν ξέρω που θα κρυφτούν σε λίγο καιρό όλα τα παπαγαλάκια.

Συγεκριμένα κάποιοι βασικοί μύθοι είναι οι ακόλουθοι:

· Μύθος 1ος: Την Ελλάδα διέλυσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι

Μούγκα στη στρούγκα έπεσε όταν η απογραφή των δημόσιων υπαλλήλων έδειξε περίπου 700.000 υπαλλήλους! Ο ίδιος ο Παπανδρέου δεν ντράπηκε να πει δημόσια ότι το κράτος δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει, ενώ ο μαγικός αριθμός 700.000 αναφερόταν ρητά στον προϋπολογισμό. Επίσης ο Μίχαλος (πρόεδρος του ΕΒΕΑ και ακραίος υποστηρικτής των πολιτικών λιτότητας) πριν την απογραφή είχε ανεβάσει σε σχεδόν 1.500.000 τους δημόσιους υπαλλήλους. Όταν βγήκε ότι ήταν οι μισοί, γιατί το βούλωσε; Επιπλέον, όταν κάποια στιγμή έσκασε η βόμβα των επίσημων στοιχείων της Ε.Ε., όπου η Ελλάδα είναι δεύτερη από το τέλος στη λίστα των χωρών της Ε.Ε. όσον αφορά στις δαπάνες για πληρωμές δημοσίων υπαλλήλων ούτε η κυβέρνηση ούτε οι φίλοι της ούτε οι υποκριτές Ευρωπαίοι ένιωσαν την ευαισθησία να πουν ένα συγγνώμη. (http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100919.htm) Αντί λοιπόν να δημαγωγούν, ας κοιτάξουν να δουν ποιοι υπάλληλοι τεμπελιάζουν και να τους βάλουν στη θέση τους. Αλλά και όποιον τσακώσουν τον δικαιώνουν τα δικαστήρια. (Μεγάλο πλυντήριο αυτή η δικαιοσύνη, αδερφέ μου…)

· Μύθος 2ος: Μαζί τα φάγαμε και όλοι λίγο – πολύ έχουμε ευθύνη για τη διαφθορά

Η ιστορική αυτή ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Πάγκαλου (εγγονού του δικτάτορα των αρχών του 20ου αιώνα, που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση με πραξικόπημα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) είναι πέρα για πέρα γελοία και προκλητική. Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη του μέσου Έλληνα για το Δημόσιο χρέος όταν: οι περικοπές στους μισθούς και της συντάξεις μειώνουν το έλλειμμα κατά το πολύ 1,5%; Γιατί δε μας απαντάνε για το ποια είναι τα διαφυγόντα κέρδη του ελληνικού δημοσίου από τις συμβάσεις με τη Siemens, οι οποίες είναι σκανδαλώδεις, όχι τώρα, αλλά από το 1950; Ο μέσος Έλληνας έφτασε το χρέος στα 300δις όταν μόνο επί Καραμανλή το χρέος διπλασιάστηκε; Ο διπλασιασμός του χρέους πήγε σε μισθούς και συντάξεις γιατί εγώ δε βλέπω στα βόρεια προάστια να αυξήθηκε πια τόσο πολύ ο πληθυσμός… Το ότι κανείς από τους εξουσιαστές μας δεν απαντά επί της ουσίας στα παραπάνω δείχνουν ότι οι ευθύνες για το χρέος είναι αλλού. Η γενικότερη νοοτροπία του Έλληνα έχει πολλά αρνητικά, αλλά αυτά δεν είναι ικανά να φτάσουν το χρέος στο ιλιγγιώδες ποσό των 300δις €.

· Μύθος 3ος: Για το τεράστιο χρέος φταίει το «σπάταλο κράτος» που δεν έχει στοιχειώδη τάξη και έλεγχο στα οικονομικά του

Προφανώς το κράτος είναι σπάταλο. Ναι, έχει τεράστιες ελλείψεις όσον αφορά στον έλεγχο και την καταγραφή των δαπανών του. Αλλά, έχω μία απορία. Με ευκολία βρίζουμε το σπάταλο κράτος, αλλά συστηματικά βάζουμε σε δεύτερη μοίρα κρίσιμες λεπτομέρειες (που σχετίζονται με τη διεθνή διάσταση της κρίσης), όπως το «πακέτο διάσωσης» των τραπεζών που έφτασε τα περίπου 70 δις (πάνω από 25% του δημοσίου χρέους), τα οποία έχουν αντληθεί προηγουμένως ως δάνειο από τις τράπεζες (!!!) Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, αλλά υπό τις ευλογίες του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου. Επίσης όλοι οι αδέκαστοι μεγαλοδημοσιογράφοι, δε μας έχουν πει: Ο καταπληκτικός ιδιωτικός τομέας, που δε δημιουργεί ελλείμματα και τόσο στηρίζει την ανάπτυξη, γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο φρικτά κρατικοδίαιτος; Γιατί οι ελληνικές μεγάλες βιομηχανικές και κατασκευαστικές επιχειρήσεις ξοδεύουν για έρευνα και καινοτομία ένα ελαχιστότατο ποσοστό του κύκλου εργασιών τους, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο; Α, και αυτές είναι οι εταιρίες που θα στηρίξουν την έρευνα, στο νέο χυδαία εμπορευματοποιημένο πανεπιστήμιο που μας ετοιμάζουν – άλλο μεγάλο θέμα αυτό.

Ας το πάρουμε απόφαση:

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΟΠΟΊΟΥ ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ’70. Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΦΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΣΩΡΡΕΥΣΗ ΠΛΟΥΤΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ. ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΕΧΟΥΝ ΑΥΞΗΘΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ. Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΛΕΙΜΜΑΤΩΝ, ΥΠΟ ΜΟΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΩΝ.

Εξ’ άλλου, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε. η στάση του γαλλογερμανικού άξονα, επιβεβαίωσε αυτά που πολύ καιρό λίγοι έγραφαν και ακόμη λιγότεροι, πρόστυχοι παπαγάλοι τολμούσαν να δημοσιεύσουν:

Η Γερμανία με το ισχυρό ευρώ, εξάγει πανάκριβα στους Ευρωπαίους αδερφούς της προϊόντα. Αποκομίζει τεράστια κέρδη, τα οποία λόγω του ισχυρού ευρώ έχουν και μεγάλη συναλλαγματική αξία. Επενδύει σε μεγάλο βαθμό τα κέρδη εκτός Ε.Ε. και κατόπιν εμφανίζεται ως αυστηρός σωτήρας των περιφερειακών οικονομιών που βρίσκονται σε κρίση, βγάζοντας άλλο ένα γύρο κέρδους, με τα τοκογλυφικά επιτόκια, που δανείζει χώρες σαν εμάς.


Για όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει ένα σαφές νέο πλαίσιο πολιτικής και ανατροπών:

  • Αυστηρός έλεγχος των κρατικών δαπανών, πάταξη και χαρακτηριστική τιμωρία όλων των λαμόγιων. Μείωση της μίζας και όχι των μισθών και των συντάξεων.
  • Άρνηση πληρωμής ποσοστού του δημόσιου χρέους, του προερχόμενου από λεόντειες συμβάσεις και τοκογλυφικές συμφωνίες.
  • Παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, μέσω κρατικοποίησης των τραπεζών, ελέγχου της διακίνησης και κεφαλαίων και έξοδο από το πανάκριβο, αδηφάγο ευρώ.
  • Συλλογικός, εργατικός έλεγχος και ανασυγκρότηση των υπό κατάρρευση επιχειρήσεων
  • Αυστηρά δημόσια τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της ενέργειας και των άλλων φυσικών πόρων. Κρατικός έλεγχος στην κερδοσκοπία επί των βασικών αγαθών που οδηγεί στη φτώχεια

ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΑΤΩΣΟΥΜΕ;

Ναι, θα ματώσουμε, αλλά είναι καλύτερα να ματώσουμε και να ζήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, παρά να ματώνουμε συνέχεια σε καθεστώς τουλάχιστον εικοσαετούς υποτέλειας, όπως ονειρεύονται οι εξουσιαστές μας και οι Ευρωπαίοι αδερφοί μας.

Γι’ αυτό την Κυριακή:

  • ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΕΛΟΙΟΥΣ ΚΟΜΠΑΡΣΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
  • ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΣΑΦΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
  • ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΑΤΩ – ΚΑΤΩ; ΗΔΗ ΚΟΝΤΕΥΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ: ΤΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ
  • Η ΑΠΟΧΗ, ΕΦ΄ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΑΝΟΧΗ
  • ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ" ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΜΑΡΑΖΩΣΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟΣ