Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Μετά τα τραγικά γεγονότα της 5/5/2010, όπου στην Αθήνα έχασαν τρεις άνθρωποι τη ζωή τους από δολοφονικές ενέργειες των καθόλα γνωστών, αλλά τυπικά αγνώστων, ασύλληπτων εγκληματιών, είναι ηθικό χρέος να γίνει μία ανάλυση της κατάστασης. Μίας νοσηρής κατάστασης, που φέρνει φτώχεια στον ελληνικό - και όχι μόνο - λαό, μίας κατάστασης βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Ξεκαθαρίζεται, για λόγους αρχής, ότι ο γράφων δεν αρκείται στα όσα μεταδίδονται από τα ΜΜΕ και αντιμετωπίζει τα γεγονότα, τα προβλήματα, τις οικονομικές εξελίξεις και την κοινωνική δυναμική από αριστερή σκοπιά.

Πώς φτάσαμε στην τρέχουσα οικονομική κρίση


Μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, η ανάγκη ανασυγκρότησης ώθησε προς μία τριακονταετία μεγάλης οικονομικής μεγέθυνσης. Κυριάρχησαν οι οικονομικές ιδέες του Τζον Μέιναρντ Κέινς, οι οποίες σε πολύ αδρές γραμμές περιλαμβάνουν:
  • Πλήρη απασχόληση
  • Ενεργό κρατικό έλεγχο στην αγορά
  • Έλεγχο στα χρηματιστήρια
  • Σημαντικές δημόσιες επενδύσεις
  • Κοινωνικές παροχές και υψηλούς μισθούς για την τόνωση της κατανάλωσης
Όλα αυτά τα ωραία άρχισαν να καταρρέουν τη δεκαετία του 70. Η μεγάλη οικονομική άνοδος της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, που έκλεισαν σταδιακά τις πληγές τους από τον πόλεμο, οδήγησε στη μεγάλη άνοδο του ανταγωνισμού μεταξύ των οικονομιών των χωρών αυτών και της αμερικανικής οικονομίας. Έτσι, άρχισε να κυριαρχεί στο επιχειρηματικό πεδίο το σύνθημα "ο θάνατός σου η ζωή μου" και δημιουργήθηκε μία κρίση συρρίκνωσης των ποσοστών κέρδους, με αποτέλεσμα το στασιμοπληθωρισμό. (Παρατεταμένη περίοδος με ασυνήθιστα υψηλό πληθωρισμό).

Η λύση στην οικονομική κατάσταση μετά από μεγάλες μάχες με τα συνδικάτα δόθηκε το 80 με την πολιτική κυριαρχία της Θάτσερ και του Ρίγκαν. Υιοθετήθηκαν οι αρχές της λεγόμενης Σχολής του Σικάγο, με κύριο εκφραστή το Φρίντμαν και ο Κέινς μπήκε στο χρονοντούλαπο. Το νέο οικονομικό μοντέλο, γνωστό ως νεοφιλελευθερισμός είχε και έχει τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:
  • Ελαχιστοποίηση της κρατικής παρέμβασης στην αγορά
  • Απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς
  • Αυτορύθμιση της αγοράς μέσω του ανταγωνισμού
  • Περιορισμός της πραγματικής οικονομίας έναντι της χρηματιστικής αγοράς
  • Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, διάδοση της μερικής απασχόλησης
Οι πολιτικές της Θάτσερ και του Ρίγκαν και κατόπιν και της Ε.Ε. στηρίχθηκαν στη διατήρηση δημοσιονομικής πειθαρχίας με χαμηλά ελείμματα και χαμηλό πληθωρισμό. Προτιμήθηκε και προτιμάται η αύξηση των ποσοστών ανεργίας, προκειμένου τα δημόσια οικονομικά να παραμένουν υγιή και να παρέχουν επενδυτικές ευκαιρίες.
Ο νεοφιλελευθερισμός, όμως, σταδιακά άρχισε να ξεφεύγει και έφτασε τα πρόσφατα χρόναι στα όρια του παραλογισμού. Η κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής αγοράς και του εμπορίου έναντι της πραγματικής βιομηχανικής παραγωγής ήταν τόσο έντονη, που η παγκόσμια αγορά παραγώγων έφτασε να είναι δεκαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ! Το χειρότερο είναι ότι η τάση για αύξηση των κερδών, η οποία αποτελεί κύριο γνω΄ρισμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έφτασε να οδηγήσει στη δημιουργία "τοξικών" χρηματιστηριακών προϊόντων, που είναι απορίας άξιο, πώς δεν έκαναν τον Άνταμ Σμιθ να σηκωθεί έξαλλος από τον τάφο του.
Το αποκορύφωμα της τοξικής οικονομίας που απετέλεσε και τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, κρύβεται στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα. Ως γνωστόν, τα μεγάλα ρίσκα έχουν και μεγάλες αποδόσεις. Αυτό είναι ένας βασικός οικονομικός κανόνας. Στην προσπάθεια, λοιπόν, για αυξημένες αποδόσεις ορισμένα ευαγή ιδρύματα άρχισαν να επενδύουν σε προϊόντα μεγάλου ρίσκου (π.χ. δάνεια σε αφερέγγυους δανειολήπτες, παράγωγα στα όρια του τζόγου κλπ). Για να ισοσκελίσουν το ρίσκο προέβησαν σε διάχυση των τοξικών δανείων και των λοιπών δηλητηρίων σε άλλες τράπεζες και επενδυτικές εταιρίες. Αυτές με τη σειρά τους ανέμειξαν ασφαλή με τοξικά προϊόντα και όλοι νόμιζαν ότι το ρίσκο που είχε τόσο μεγάλη διασπορά είχε πρακτικά εκμηδενιστεί. Όταν όμως κάτι πήγε στραβά, όλοι κατάλαβαν ότι η εκτίμησή τους ήταν από άστοχη έως βλακώδης, αφού η κρίση των ακινήτων στην Αμερική οδήγησε κολοσούς (Freddie Mac, Lehman Bros κλπ) στην καταστροφή.
Το σπάσιμο της φούσκας ήταν αναμενόμενο. Το χάσμα μεταξύ πραγματικής παραγωγής και χρηματιστικής αξίας είχε φτάσει στα επίπεδα της μεγάλης κρίσης του 1929. Όμως τα μεγάλα οικονομικά μυαλά, που παταγωδώς απέτυχαν, συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό της ασύδοτης - πλέον - αγοράς, παρά το ότι η πτώχευση των ΗΠΑ απεφεύχθη, χάρις στη FED (κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ), που με ελάχιστο επιτόκιο δάνεισε στην κυβέρνηση Ομπάμα 1,8 τρις δολάρια για να σώσει την κατάσταση. (Δεν είναι άστοχο σχόλιο το ότι εάν οι ΗΠΑ δεν αποτελούσα τα αφεντικά του ΔΝΤ και εάν δεν ασκούσαν τον δια της πυγμής των όπλων παγκόσμιο έλεγχο, θα είχαν αναγκαστεί να προσφύγουν στο ΔΝΤ)

Και για να μη νομίζετε ότι οι μαρξιστές είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του νεοφιλελευθερισμού, προσέξετε το ακόλουθο:

"Υπάρχουν δύο μορφές απόκτησης πλούτου, η φυσική οικονομία και το εμπόριο. Η πρώτη είναι απαραίτητη και σεβαστή, ενώ η δεύτερη, που συνίσταται στην ανταλλαγή, δίκαια επικρίνεται γιατί είναι αφύσικη και είναι ένας τρόπος για να βγάζουν οι άνθρωποι κέρδος ο ένας από τον άλλο. Η πιο μισητή μορφή είναι - εύλογα - η τοκογλυφία, η οποία βγάζει κέρδος από το χρήμα και όχι από το φυσικό αντικείμενο του χρήματος. Διότι αποσοτλή του χρήματος ήταν να χρησιμποιηθεί ως μέσο ανταλλαγής, όχι για να πολλαπλασιάζεται με τόκους. Εξ ου και ο όρος τόκος, ο οποίος σημαίνει τη γέννηση του χρήματος από το χρήμα, επειδή τα τέκνα μοιάζουν στους γονείς" ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Η κρίση και η Ελλάδα

Η όμορφη, ηλιόλουστη και ιστορική, πλην ταπεινή και σε πολλά σημεία προβληματική μας χώρα δεν αντιμετώπισε τα προβλήματα των μεγάλων οικονομιών στην αρχή της κρίσης. Ευτυχώς οι δικές μας τράπεζες δεν ήταν ιδιαίτερα μολυσμένες με τοξικά προϊόντα, όπως στις κεντρικές οικονομίες.
Εδώ και λίγους μήνες όμως, η κρίση μας χτύπησε την πόρτα, της ανοίξαμε, την τρατάραμε γλυκάκι και σε λίγο έρχονται τα χειρότερα...
Παπαγαλάκια πετάνε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, λένε τα ποιηματάκια τους και προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια είναι η αλήθεια. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να δώσουμε τη δική μας οπτική - με λίγα λόγια - για την αλήθεια, όπως έχει διαμορφωθεί από παρακολούθηση της επικαιρότητας, αναζήτηση στοιχείων και συζητήσεις.

Η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας

Το μείζον ζήτημα στην Ελλάδα είναι ένα: ΤΟ ΥΨΗΛΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, το οποίο έχει δημιουργηθεί από τη συσσώρρευση μεγάλων ελειμμάτων. Έτσι, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε πολλά χρήματα για την αποπληρωμή τόκων, φαλκιδεύοντας τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας και επιπλέον δανειζόμαστε με πολύ υψηλά επιτόκια, διότι θεωρούμαστε αφερέγγυοι, αφού έχουμε τόσο μεγάλα χρέη.

Τι φταίει για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ

Προφανώς, εδώ υπάρχει μία σημαντική δόση αλήθειας. Η οικονομία μας είναι κυρίως καταναλωτική, έχει περιοριστεί η βιομηχανική παραγωγή και δε διαφαίνονται προοπτικές ανάκαμψής της.
Υπάρχει όμως μία παράμετρος που πρέπει να εξεταστεί.
Το γεγονός ότι δεν παράγουμε οφείλεται στο ξεροκέφαλό μας και το ότι είμαστε μπανανία ή υπάρχουν και άλλα, λιγότερο προβεβλημένα αίτια?

Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν ως μοναδικές αιτίες τη φοβερή γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τη νοοτροπία του Έλληνα ή ό,τι άλλο, μία οικονομία δεν είναι δυνατόν να πάψει να είναι παραγωγική επειδή θες πολλά χαρτιά για να φτιάξεις μία επιχείρηση. Ας σοβαρευτούμε. Θέτουμε τα ακόλουθα προς προβληματισμό:
  • Μετά την ένταξη στην Ε.Ε. στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εκτινάχθηκε το έλειμμα τρεχουσών συναλλαγών
  • Η ευρωπαϊκή πολιτική υπέδειξε στην Ελλάδα τη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα από περίπου 30% σε περίπου 10%, όπερ και εγένετο
  • Δε φάνηκε οι Έλληνες επιχειρηματίες, που τώρα κόπτονται για την πατρίδα, να προχωρούν σε σοβαρές επενδύσεις, τις δεκαετίες των ευνοϊκών οικονομικών συγκυριών
  • Το πάρτυ του χρηματιστηρίου (και εδώ υπάρχουν τεράστιες ευθύνες που δεν αποδόθηκαν ποτέ) ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για πλουτισμό χωρίς παραγωγικές επενδύσεις
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ

Φυσικά και είναι. Δεν είναι δυνατόν, να μην υπάρχουν νοσηλευτές στα νοσοκομεία και να στριμώχνονται αργόσχολοι σε προνομιακά γραφεία. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται χιλιάδες κόσμου και να μην παράγουν ουσιαστικό έργο. Αλλά, ας ρίξουμε και εδώ μια ματιά πίσω από τις γραμμές, γιατί άλλο τα ουσιαστικά ζητήματα και άλλο οι φασιστικές γενικεύσεις του τύπου, "όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες".
  • Όταν ο ιδιωτικός τομέας παρουσιάζει τόσο ελάχιστη κινητικότητα, σύμφωνα με έγκριτους μελετητές αρχίζει η διόγκωση του Δημοσίου για να καλύψει το κενό στην απασχόληση. Και αυτό δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία, αλλά κύρια αιτία αύξησης των ελειμμάτων στην Ευρωζώνη
  • Ποιος έχει την ευθύνη για τις δυσλειτουργίες του Δημοσίου? Μήπως πέρα από τους κακούς υπαλλήλους υπάρχουν και ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες?
  • Όταν, δυστυχώς, η οικονομία μας είναι καταναλωτική και θέλουμε και να υπάρχει κίνηση στην αγορά, όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κινούν την αγορά, απλώς αμοίβονται και τα βάζουν σε σεντούκια?
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Ναι, ισχύει και αυτό. Υπάρχουν πολλά κρούσματα διαφθοράς, ισχύει σε πολλούς τομείς ακόμη και του ιδιωτικού τομέα το περίφημο γρηγορόσημο και υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση σαπίλας. Το ζήτημα είναι ότι τα μεγάλα κρούσματα διαφθοράς, στα οποία εμπλέκονται και πολιτικοί υπεύθυνοι δεν έχουν διαλευκανθεί και επικρατεί παροιμιώδης ατιμωρησία. Θα ήταν όμως αφελές να πιστέψουμε ότι η διαφθορά δημιουργεί από μόνη της τα μεγάλα ελείμματα και χρέη ή να αφεθούμε σε μοδάτες αφέλειες, του τύπου, "αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται"
  • Υπενθυμίζεται απλώς ότι τα ακόλουθα σκάνδαλα: Siemens, Daimler, MAN, ελαττωματικά υποβρύχια, εχουν γερμανική προέλευση. Οι Έλληνες ανευθυνουπεύθυνοι τα άρπαξαν εις βάρος του εθνικού συμφέροντος, αλλά καθόλου δε χαλάστηκε η γερμανική οικονομία, η οποία με ανάλογες μεθόδους δημιουργεί πλεονάσματα στη μισή υφήλιο
Συνεπώς, η κατάσταση δεν επιδέχεται απλουστεύσεων και εύκολων εξηγήσεων, από αυτές που αρέσουν στα ΜΜΕ ώστε συλλήβδην να βγαίνουν γενικευτικά συμπεράσματα. Χρειάζεται μία σφαιρικότερη εκτίμηση, ώστε να γίνει κατανοητή η φύση και τα αίτια της κρίσης, προκειμένου να καταλήξουμε σε σοβαρές προτάσεις.

Μαζεύω λοιπόν τα κατά τη γνώμη μου σημαντικότερα αίτια της κρίσης που ταλανίζει την Ελλάδα:
  1. Χρόνια αδυναμία σύστασης μίας γερής παραγωγικής βάσης, οφειλόμενη κυρίως στη δομή του οικονομικού συστήματος και τις επιταγές της ΕΕ και συμπληρωματικά στις αγκυλώσεις του ελληνικού συστήματος
  2. Μεγάλο λάθος - λόγω ύστερου μεγαλοϊδεατισμού - η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η εκτίναξη του δημοσιονομικού ελλείματος είναι κατά το μεγαλύτερο βαθμό αποκύημα της φιέστας της ντόπας, των εργολάβων και του καταναλωτισμού. (Α, ρε καημένε Παλαμά, "αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού", που να ξερες...)
  3. Τεράστια η πολιτική ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα των εισπρακτικών μηχανισμών. Αδιανόητη εθνική μειοδοσία, η μη είσπραξη φόρων και εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία
  4. Υδροκεφαλισμός στο δημόσιο τομέα, με κύρια προβλήματα την ανυπαρξία ορθολογικής κατανομής των υπαλλήλων, τη μείωση της παραγωγικότητας λόγω μη ανάθεσης ουσιαστικών καθηκόντων και περιορισμό των υπαλλήλων σε ανούσιους ελέγχους και γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις, την απουσία ορθολογικού μισθολογίου, τους κατά καιρούς άχρηστους και ρουσφετολογικούς διορισμούς και την απουσία ουσιαστικών ελεγκτικών μηχανισμών.
  5. Προβληματική αναπτυξιακή στρατηγική, χωρίς σαφείς στόχους και χωρίς αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων.
  6. Τεράστια οικονομική αφαίμαξη για αγορά οπλικών συστημάτων, η προμήθεια των οποίων συχνά συνοδεύεται από σκάνδαλα. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, φυσικά, αρνούνται εδώ και τριάντα χρόνια να δεχθούν ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, αφού έτσι έχουν εξασφαλισμένους πελάτες για να τροφοδοτούν τις αμυντικές τους βιομηχανίες.
  7. Χρόνια ανεύθυνοι αποδεικνύονται οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αν και αποτελεί κεντρική πολιτική της ΕΕ η δημοσιονομική πειθαρχία, κανένας μέχρι πρότινος δεν είχε συγκινηθεί από τα πλαστά στοιχεία που τους παρουσιάζαμε. Και φυσικά δεν είχε συγκινηθεί, διότι η παροχή πειραγμένων στοιχείων δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Επίσης, κατά την τελευταία εξαετία, όπου το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σημαντικά, ο πρόεδρος της κομισιόν, ο φίλτατος Μπαρόζο, επέδειξε μία παροιμοιώδη αλληλεγγύη στην ανεύθυνη πολιτική Καραμανλή, επειδή ήταν πολιτικά φιλαράκια.
  8. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωζώνη αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, διότι δεν παρέχουν ουσιαστική στήριξη σε μία δύσκολη στιγμή. Άφησαν την Ελλάδα να δανείζεται με τοκογλυφικούς όρους (και ας αφήσουμε τις γραφικότητες περί του έτσι λειτουργεί η αγορά, έτσι δε λειτουργεί η αγορά, αλλά οι απατεώνες που πατάνε στις πλάτες των λαών). Η ΕΚΤ έπρεπε να δεχθεί να αγοράσει ελληνικά ομόλογα με χαμηλό επιτόκιο, αντί να συνηγορεί στην εκτίναξη των spreads, διακινδυνεύοντας τη γενικότερη σταθερότητα της ευρωζώνης από πιθανή χρεωκοπία της Ελλάδας.
Πρέπει να γίνει, εν ολίγοις, κατανοητό ότι:

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΔΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΛΕΙΜΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΠΛΟΥΤΟ
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ

Ελάχιστα νούμερα (ακούμε πολλά) για να σταματησουν οι αυταπατες:

  1. Το ΑΕΠ της Ελλάδας ουσιαστικά δεκαπλασιάστηκε την τελευταία τριακονταετία (Ποιος καρπώθηκε τον πλούτο? Πάντως σε ελαχιστότατο βαθμό οι εργαζόμενοι)
  2. Αν και όλοι παπαγαλίζουν δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη και άλλα παρόμοια, επιμένω στη δύναμη συγκεκριμένων αριθμών που δείχνουν ότι κάτι έχει πάει γενικώς στραβά. Ποσοστά δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ: Ελλάδα 159%, Ισπανία 158%, Πορτογαλία 217%, Ιρλανδία 966% (Πού κρύφτηκαν όλοι εκείνοι που έλεγαν γιατί η Ελλάδα να μην μπορεί να γίνει Ιρλανδία να τρώμε με χρυσά κουτάλια)
  3. Αποτελέσματα του νεοφιλελευθερισμού: Στις ΗΠΑ το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού αύξησε από το 1979 έως το 2004 κατά 78% το μερίδιο του στο ΑΕΠ της χώρας.
  4. Αριθμός χωρών της ευρωζώνης που πληρούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ: Για το 2010 καμία...! (μεγάλη επιτυχία του Συμφώνου Σταθερότητας και της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής)
Το πακέτο στήριξης και το ΔΝΤ

Δεν είναι σκόπιμο να εισέλθουμε σε λεπτομέρειες για το νομοσχέδιο περί στήριξης της οικονομίας από ΕΕ και ΔΝΤ. Τα βασικά χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα:
  • Περικοπές μισθών στο Δημόσιο και προσεχώς και στον ιδιωτικό τομέα
  • Περικοπές στις συντάξεις
  • Αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης
  • Περικοπές επιδομάτων
  • Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων
  • Μείωση ελάχιστου μισθού περίπου 750€ σε περίπου 600€
Θέλετε κι άλλα? Αν και φαντάζει προφανές, κωδικοποιούμε τους λόγους, για τους οποίους ο μηχανισμός στήριξης είναι αναποτελεσματικός και άδικος:
  • Δε μειώνεται το δημόσιο χρέος. Στοιχεία του ΔΝΤ: Μέχρι το 2014 προβλέπεται αύξηση του δημοσίου χρέους. Λογικό αφού παρά την αφαίμαξη του λαού θα υπάρχει αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης, άρα και να μικρύνει το έλλειμα, αφού θα είναι μεγαλύτερο από το ρυθμό ανάπτυξης θα αυξάνεται το δημόσιο χρέος.
  • Καταρρέει ο μύθος της τολμηρής κυβέρνησης που δε φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση είναι δειλή και πολιτικά ανίκανη, διότι τα βάζει με τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς και δεν κάνει τίποτα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, την είσπραξη των φόρων, τις οφειλόμενες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την ανάπτυξη της χώρας.
  • Η ρητορική περί του "επιτέλους θα νοικοκυρευτούμε" είναι τουλάχιστον ανιστόρητη και ανεδαφική, διότι όταν επιβάλλεται καθεστώς επιτήρησης, το νοικοκύρεμα είναι επιφανειακό και η ουσία είναι ότι τα εγχώρια και διεθνή κοράκια προσπαθούν εκμεταλλευόμενα τη συγκυρία να αγοράσουν αντί πινακίου φακής κάθε ελάχιστη παραγωγική δομή της χώρας.
Και επειδή η ιστορία επαναλβάνεται ως φάρσα, θα πρέπει να διδασκόμαστε από το παρελθόν. Ένας από τους καλύτερους πελάτες του ΔΝΤ στην πρόσφατη ιστορία υπήρξε η Αργεντινή. Η χώρα του τάνγκο θεωρήθηκε το 90 ως λαμπερό παράδειγμα ανάπτυξης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. (Σαν την Ιρλανδία ένα πράγμα...) Όμως οι επιλογές που είχαν ως κύριο στοιχείο τη σύνδεση του εθνικού νομίσματος με το δολάριο και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είχαν ως αποτέλεσμα όταν το δολάριο ανέβηκε η Αργεντινή να απωλέσει παντελώς την ανταγωνιστικότητά της και να καταρρεύσει ολοσχερώς όταν οι φιλάνθρωποι επιχειρηματίες εγκατέλειψαν τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Το ΔΝΤ με επαχθείς όρους βοήθησε αρχικά τη χώρα και δέσμευσε ακόμη περισσότερο την οικονομία της. Όταν τελικώς - λόγω της αρνητικής ανάπτυξης - το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε το ΔΝΤ έκοψε τη ροή του χρήματος και ξέσπασαν μεγάλες ταραχές με 27 νεκρούς. Έπρεπε να χυθεί αίμα, για να παραδεχθεί η διεθνής κοινότητα τα σφάλματά της. Με παρρησία οι Αργεντίνοι κατάφεραν να επαναδιαπραγματευτούν το δημόσιο χρέος και τελικά, έστω και δειλά, η χώρα να οδηγηθεί σε ένα δρόμο ανάπτυξης και πάλι.

Τι λέτε να έχουμε ως οδηγό την παραπάνω ιστορία ή να αισθανόμαστε πολύ μακριά από αυτήν γιατί οι 3 νεκροί είναι μόλις το 11% των 27 νεκρών? (και επιπλέον οι δικοί μας δε σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία, αλλά από προβοκάτορες κουκουλοφόρους). Για να σκεφτούμε λίγο σοβαρά επιτέλους τις διαστάσεις της κρίσης! Για να αναλογιστεί η κυβέρνηση τις τεράστιες ευθύνες της. Ας μην επικαλείται την ιστορία. Δε θα την αθωώσει, όπως κραύγαζε κάποτε ο Φιντέλ Κάστρο, θα την καταρακώσει!

Καλά όλα τα προηγούμενα, τι να κάνουμε όμως?

Εναλλακτικές προτάσεις

Μας ζητήθηκε να γίνουμε πολιτικοί και οικονομολόγοι όταν τολμήσαμε να αντιδράσουμε στα νέα μέτρα. Ρωτηθήκαμε: Ποια είναι η λύση? Κανονικά έπρεπε να κάτσουμε όλοι στους δρόμους ξάπλα και σιωπηρά να παραλύσουμε τα πάντα και να αφήσουμε τους ιθύνοντες να κόψουν το λαιμό τους. Αλλά υπάρχει ένα πολύ καλό πλαίσιο εναλλακτικών προτάσεων. Κάποιες έχουν ακουστεί, κάποιες όχι.
  1. Διαπραγματευτική πίεση ώστε η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως ΕΚΤ και όχι ως κομπάρσος των κερδοσκόπων. Άμεση πίεση για δανεισμό σε χαμηλά επιτόκια.
  2. 300 δις € οι καταθέσεις των Ελλήνων. Γιατί δεν εκδίδεται λαϊκό ομόλογο, τουλάχισοτν για τις άμεσες δανειακές ανάγκες και πάμε και δανειζόμαστε με 6,5% και φωνάζουμε το ΔΝΤ?
  3. Παπαγάλισμα άνευ αληθείας ότι θα συνεισφέρουμε όλοι σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Αν ίσχυε θα έπρεπε από τους λογαριασμούς όλων να δεσμευτεί ένα ποσοστό για τη χρηματοδότηση του χρέους. Έτσι με ένα π.χ. 5% ο παππούς που έχει στην άκρη 1000€ θα έδινε 50€ και ο μεγαλοσχήμων με το 1.000.000€ θα έδινε 50.000€. Τώρα όμως την πληρώνει μόνο ο παππούς!
  4. Πάταξη της εξόδου κεφαλαίων στο εξωτερικό και του παράνομου πλουτισμού με σκληρά μέτρα. Πώς? Ας σκεφτούν και κάτι οι πολιτικοί, αντί να επικαλούνται τον πατριωτισμό μας.
  5. 7 πλάσια του δημοσίου χρέους η ακίνητη περιουσία. Άρα, αν το πάμε όπως λέει ο πρωθυπουργός αναλόγως των δυνατοτήτων του καθενός, όποιος έχει εφτά σπίτια να δώσει το ένα στο κράτος. Είναι πολύ παράλογο? Περισσότερο παράλογο από το να φορολογείται ακόμη και η πρώτη κατοικία στα Κάτω Πατήσια?
Να πούμε και ένα σκληρό, έτσι για να φτιαχτούμε?

Παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση χρέους και αναδόμηση της χώρας με σκληρά, πλην όμως όχι επιβεβλημένα μέτρα, αλλά δικής μας επιλογής. Και αν χρειαστεί δραχμή.?Το σκληρό αυτό σενάριο δεν είναι καθόλου χειρότερο από τη μαύρη ύφεση του ΔΝΤ και θα το δούμε σε λίγα χρόνια.

Αντί επιλόγου, να πούμε λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις.

Θλίψη για τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν. Να συλληφθούν ΤΩΡΑ οι δολοφόνοι.

Δεν πρέπει να φοβηθούμε όμως την προβοκάτσια. Οι πορείες της 5/5/2010 υπήρξαν μεγαλειώδεις. Το παραδέχθηκαν οι πάντες. Είναι η ώρα της ενωτικής δράσης. Η Αριστερά να σταματήσει να γελοιοποιείται και να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες. Αλέκα, ξύπνα, Αλέξη, κουρδιστείτε, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανωθείτε. Ο λαός σας χρειάζεται, αλλά ίσως πρέπει και ρίξει ένα καλό φτύσιμο για να καταλάβετε ότι μέχρι στιγμής είστε αρκετά κατώτεροι των περιστάσεων.
Να περιφρουρηθούν οι πορείες. Η αστυνομία εκτελώντας πιστά τις οδηγίες της κυβέρνησης έχει βαλθεί να κάμψει με τα πιο χυδαία μέσα τις αντιδράσεις. Απομόνωση και ανοικτή καταδίκη αυτών που κρύβονται πίσω από κουκούλες, αλλά και αυτών που δεν κρύβονται και απλώς βιαιοπραγούν.

Ζούμε ιστορικές στιγμές, ίσως η καλύτερη παραίνεση είναι η ακόλουθη:
Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη... (Dr. Mark Weisbrot, οικονομολόγος - όχι μαρξιστής)

Αναφορές

Παπακωνσταντίνου Πέτρος. (2010). Επιστροφή στο Μέλλον.Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνη
Φωτόπουλος Τάκης. (2009). Η παγκόσμια κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα. Αθήνα: Εκδόσεις Κουκίδα.
www.imf.org: Ιστοσελίδα του ΔΝΤ
www.oecd.org: Ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου