ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ? ΓΙΑΤΙ ΘΥΣΙΕΣ?

Χωρίς πολλά λόγια, θα ήθελα να εκφράσω την αντίθεσή μου στις προσπάθειες για συναίνεση στην οικονομική πολιτική και τις αλά Μάρθα Βούρτση δακρύβρεχτες εκκλήσεις του πρωθυπουργού για θυσίες, ώστε να σωθεί η χώρα.

- Προεκλογικά είχε αναφερθεί ότι από τα 31 δις ευρώ ανείσπρακτους φόρους, άμεσα μπορούν να συλλεγούν τα 5. Τα είδε κανείς? Γιατί δεν μπορούμε να εισπράξουμε 5 κλεμμένα από το δημόσιο δις ευρώ?

- Γιατί αδυνατούν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις να περιορίσουν την αλόγιστη σπατάλη στα φάρμακα, που βάζουν συνεχώς μέσα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης?

- Έχουν περάσει από την Ελλάδα τρία πακέτα οικονομικής ενίσχυσης και τώρα τρέχει το τέταρτο. Υπήρξε διάχυση του πακτωλού των χρημάτων στους πολίτες? Γιατί ένα ελάχιστο ποσοστό επιτήδιων καρπώθηκε όλα τα οικονομικά οφέλη?

- Πόσο δύσκολο στην εποχή της κυριαρχίας των ηλεκτρονικών συστημάτων είναι να επιτευχθεί έλεγχος της φοροδιαφυγής και άρτια οργάνωση της κρατικής διοίκησης?

- Γιατί οι τράπεζες έχουν καβάτζα 28 δις ευρώ και παράλληλα μειώνουν τις χορηγήσεις προς τις επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα, ενώ συνεχίζουν να προσφέρουν αφειδώς πιστωτικές κάρτες και δάνεια του Αγίου Βαλεντίνου?

- Γιατί οι βουλευτές και οι υπουργοί απολαμβάνουν ασυλίας και ειδικής δικαστικής μεταχείρισης, έχοντας κουκουλώσει γιγαντιαία οικονομικά σκάνδαλα και έχοντας προστατεύσει και τους μη πολιτικούς συνεργούς τους?

Οι διαπιστώσεις και οι απορίες ατελείωτες.

Οι αλήθειες προφανείς.

Κι όμως:

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΖΗΤΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΧΛΕΥΑΖΕ ΚΑΙ ΖΗΤΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ!

Δεν έχω κανένα κοινό συμφέρον με τους μεγαλοκαρχαρίες.

Δεν υφίσταται εθνικό συμφέρον σε μία χώρα που έχει εγκαταλείψει τη συλλογικότητα και την κοινωνική συνοχή.

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΟΧΙ στις κυβερνητικές προτάσεις.

Κι αν πτωχεύσουμε?

Ας γίνει κι αυτό εν τέλει. Αφού έτσι κι αλλιώς μόνο κάποιοι επωμιζόμαστε τα βάρη των άθλιων και στρεβλών πολιτικών θα αντέξουμε άλλη μια μεγάλη κρίση. Μόνο που τουλάχιστον σε μία πολύ μεγάλη κρίση υπάρχει η ελπίδα να παρασύρει χωρίς επιστροφή στην αφάνεια και πολλούς από τους φαιδρούς κυρίαρχους της εξουσίας.

Κι ο λαός? Ευκαιρία να αφήσει το γελοίο πρότυπο ζωής που έχει υιοθετήσει και να δει χωρίς μανδύα την πραγματικότητα, μήπως και καταλάβει ότι η ελαφρότητα, η πολιτισμική παρακμή και η ψευτομαγκιά του να είσαι λαμόγιο αποτελούν αδιέξοδες τακτικές.